بریده‌های کتاب به توان هایتک

خالق بودن در کنار همۀ رنج و سختی‌هایش، شوروشعفی دارد وصف‌نشدنی، حظی دارد تمام‌نشدنی؛ تازه خالق بودن ما در ابعاد خیلی خیلی کوچک بود. خیلی وقت‌ها با خودم می‌گویم خدا دیگر از دیدن بنده‌های سربه راهش چه کیفی می‌کند و چه حظی می‌برد.

علم، در همه جای دنیا علم است. ایران و اروپا و آمریکا ندارد. وقتی دو دو تا چهار تایش را یاد بگیری، وقتی بدانی از این دریای وسیع چه باید صید کنی، دیگر چه فرق می کند اهل کجا باشی؟

بعضی وقت ها، خدا آدم ها یا موقعیت هایی را سر راهت قرار می دهد که می توانند سرنخی باشند برای شروع یک مسیر جدید. فقط باید شاخک هایت تیز باشد.

اول باید حال دلت خوب باشد. موفقیت مگر غیر از این است که تو هرجایی که ایستاده‌ای کارَت را درست و بی نقص انجام دهی؟

رهبری وارد حرف‌هایم شدند و پرسیدند خب این کارهایی که تا الان کرده اید، چه فایده ای دارد؟ به خودم آمدم دیدم راست می‌گویند. ما اصلاً شدیم نفر اول دنیا، خب که چی؟! گفتم: چند وقت پیش برق ونزوئلا دوبار به طور کامل قطع شد و کل ونزوئلا خاموش شد. چون همه سیستم‌های کنترل نیروگاه‌هایشان آمریکایی و آلمانی بود. آمریکایی‌ها برای خودشان به اصطلاح درِ پشتی گذاشته بودند و همه کلیدها و شاهرگ.ها دستشان بود، برای همین آن لحظه‌ای که می‌خواستند، برق را قطع کردند؛ اما با این محصول دیگر این اتفاق برای ما نمی‌افتد.

آن شب تا دم دمای صبح نشسته بودیم توی نیروگاه و به سیستم کنترل توربینمان نگاه می‌کردیم. بقایای سیستم جنرال الکتریک آمریکایی، کنار گذاشته شده بود و توربین گازی نیروگاه برای اولین بار با یک سیستم کاملاً ایرانی راه‌اندازی شده بود. آن شب هیچ کدام روی زمین نبودیم. غولِ هفت سرِ هفت شاخ را با دست‌های خودمان رام کرده بودیم. «رامیار» برازنده‌اش بود برازنده نام اولین سیستم کنترل توربین در ایران.