بریده‌های کتاب صد سال تنهایی

آکنده از رویا بود.

برای تشریح جنگ به آن همه لغت احتیاج ندارد درحالیکه فقط یک کلمه کافی بود. 《ترس》

مرده‌ها برنمی‌گردند، این ما هستیم که نمی‌توانیم سرزنش وجدان خودمان را تحمل کنیم.

هنگامی که نتوانست بیش از آن،انعکاس طبلی را تحمل کند که مغزش را شکنجه می‌داد. از او تقاضا کرد: "لطفا خفه شو."

-حال شما چطور است سرهنگ؟ آئورلیانو پاسخ داد: -در انتظار خاکسپاری نشسته ام!

او با حرص و ولع درباره انسان هایی حرف می زد که آنقدر عرضه ندارند تا کسی به خاطر انها گچ بخورد

جنگ که تا آن زمان چیزی نبود مگر کلمه‌ای برای توصیف وضعیتی مبهم و دور، یکباره به شکل واقعیتی ملموس و اندوهبار بر سرشان آوار شد.

او حالا دریافته بود که این مرگ نیست که باید از آن واهمه داشت بلکه این زندگیست که ارزشمند است. بنابراین وقتی آن‌ها داشتند رای نهایی را برایش می‌خواندند احساسی که به او دست داد ترس از مرگ نبود بلکه حس دلتنگی بود.

گفت: "نمی‌رویم. همین جا می‌مانیم چون اینجا صاحب یک بچه شده‌ایم". شوهرش گفت: "هنوز هیچکس‌مان اینجا نمرده. آدم تا وقتی یک مُرده زیر خاک نداشته باشد متعلق به جایی نیست". یک مُرده زیر خاک نداشته باشد متعلق به جایی نیست". اورسولا، با قاطعیتی مهربانانه، جواب داد: "اگر لازم باشد بمیرم تا اینجا بمانید، حرفی نیست: حاضرم بمیرم".

-این کار دیوانگی محض است! -دیوانگی نیست، جنگ است...

《همیشه بدبختی تازه، بدبختی پیشین را از یاد انسان می‌برد》

《نمی‌توانست بفهمد که چگونه امکان دارد حالتی ایجاد شود که انسان به خاطر اختلاف عقیده مجبور به جنگیدن شود.》

-این روابط(عاشقانه) چگونه است؟ -درست مثل زلزله! همه چیز را می‌لرزاند!

-به تازگی فهمیده‌ام که دلیل نبردهایم، چیزی جز غرور نبوده. -خیلی بد شد! -بله، ولی به هر حال بهتر از این است که اصلا ندانیم به چه دلیلی می‌جنگیم...و یا مثل تو. جنگیدن به خاطر چیزی که برای هیچکس معنی و مفهوم ندارد...

-فکر می‌کردی زمان نباید بگذرد؟ -بله، زمان می‌گذرد، ولی فکر نمی‌کردم با این سرعت!

در جنگ خدا با شیطان احتمالا شیطان پیروز شده و حالا شیطان بر جهان فرمانروایی می کند و بدون اینکه هویت اصلی خودش را فاش کند مردم نادان را اسیر می کند

رطوبتِ هوا به قدری بالا بود که ماهی‌ها می‌توانستند از درها وارد شوند و از پنجره‌ها بیرون بروند و در فضای چاردیواری‌ها شناور باشند.

انسان تنها زمانی حق دارد به انسانی دیگر از بالا به پایین بنگرد که ناگزیر است او را یاری رساند تا روی پای خود بایستد.