بریده‌های کتاب صد سال تنهایی

« تصور نمی‌کرد پایان دادن به جنگ تا چه اندازه مشکل‌تر از آغاز کردن آن است. »

« نگران نباش! مردن خیلی سخت‌تر از زنده ماندن است. انسان‌ها به سادگی نمی‌میرند!»

« پس معلوم می‌‌شود همه ما برای رسیدن به یک هدف مشترک با هم مبارزه می‌کنیم؛ قدرت!»

-آئورلیانو، توجه بیشتری به قلبت نشان بده! هنوز نمرده‌ای، ولی به تدریج فاسد می‌شوی.

این کشتی بادبانی که نشانه وجود دریا در آن نزدیکی بود، قدرت اراده خوزه آرکادیو بوئندیا را گرفت. تصور می کرد بازیچه دست سرنوشتی عجیب و غریب و پیش بینی ناپذیر شده است زیرا آن زمان که با تلاش فراوان و بی وقفه در جستجوی دریا بود، آن را نیافته بود و حالا که در پی آن نبود، همچون سدی نفوذناپذیر پیش روی او قرار داشت.

ما تا امروز کسی را در این دهکده دفن نکرده‌ایم. زمانی می‌توانیم بگوییم این خاک متعلق به ما و فرزندانمان است که یکی از افراد خانواده، در این‌جا به خاک سپرده شده باشد. #صدسال‌تنهایی #گابریل_گارسیا_مارکز

"احترام گذاشتن به قول و قرار، سرمایه‌ای است که با ولخرجی کردن از بین نمی‌رود." #صدسال‌تنهایی #گابریل_گارسیا_مارکز

مردن خیلی سخت‌تر از زنده ماندن است. انسان‌ها به سادگی نمی‌میرند!

کمی هم پس‌انداز کن. باید بدانی که این فراوانی نعمت، هرگز تا ابد پایدار نمی‌ماند.

راز سعادت دوران پیری، چیزی جز بستن پیمانی شرافتمندانه با تنهایی نیست.

من می‌گویم تو از جمله کسانی هستی که به ماتحت خودت می‌گویی دنبالت نیاید، چون بو می‌دهد.

انسان وقتی که بتواند، می‌میرد، نه زمانی که باید!

بدون ترس و وحشت، از خداوند می‌پرسید که مگر انسان‌ها از آهن ساخته شده‌اند که آن همه رنج و عذاب و فلاکت را برایشان می‌فرستد و از آن‌ها می‌خواهد تحمل کنند؟

اورسولا به آمارانتا التماس کرد: با فرناندا وداع کن. حتی یک لحظه آشتی کردن، بیشتر از یک عمر دوستی است. آمارانتا پاسخ داد: ولی حالا دیگر هیچ ارزشی ندارد!

یاد روزهایی افتاد که آینده درخشان بود، ولی حالا دیگر هیچ آینده‌ای نداشت، هیچ‌کس آینده‌ای نداشت، فقط گذشته‌ای بود که آدم‌ها در آن گیر کرده بودند.

اورلیانو نه تنها برادر بزرگترش را درک میکرد بلکه برای ماجرای دلباختگی کنجکاو بود ، یکبار از برادرش پرسید که چه حسی به عشق دارد ، برادر پاسخ داد : مثل زلزله است.

در نامه های خود به دوستانش سفارش می کرد که تا می توانند از فرصت های زندگی به بهترین شکل ممکن استفاده کنند و دو روز دنیا را خوش باشند زیرا زمان از دست رفته هرگز باز نخواد گشت.

او احتیاجی نمی‌دید تا هیجان خود را مخفی کند، چون با آن زن، که انفجار قهقه‌اش کبوترها را از وحشت می‌پراکند، با آن قدرت نامرئی که نفس کشیدن از درون و کنترل کردن ضربان قلب را به او می‌آموخت و به او فهمانده بود علت ترس بشر از مرگ چیست، هیچ‌گونه ارتباطی نداشت.

در بین جمع، عاشق و معشوقی سعادتمند شده بودند و فهمیدند که عشق حسی هست بس عمیق‌تر از سعادت زودگذر شب‌های پنهانی آن‌ها