بریده‌های کتاب صد سال تنهایی

بدون هیچ‌گونه ترس و واهمه از خداوند می‌پرسید: مگر انسان‌ها از فولاد ساخته شده‌اند که باید این همه دردسر و بدبختی شدید و جانگداز را تحمل کنند.

انسان تنها زمانی حق دارد به انسانی دیگر از بالا به پایین بنگرد که ناگزیر است او را یاری رساند تا روی پای خود بایستد.

روزی که قرار شود بشری در کوپه‌ی درجه یک سفر کند و ادبیات در واگن کالا، دخل دنیا آمده است.

همیشه به خاطر داشته باشند که گذشته دروغی بیش نیست و خاطره بازگشتی ندارد و هر بهاری که می‌گذرد، دیگر برنمی‌گردد و حتی شدید‌ترین و دیوانه کننده‌ترین عشق‌ها نیز حقیقتی ناپایدار است.

اطمینان پیدا کرد که زمانه به جای گذشتن، دایره‌وار دور می‌زند و از این فکر به خود لرزید.

برای من همین کافی‌ست که مطمئن باشم تو و من، در این لحظه وجود داریم.»

قلب او که از خاکستر متراکم درست شده بود سخت‌ترین ضربات کشنده‌ی واقعیات تلخ روزانه را تحمل کرده بود، با اولین یاد‌آوری خاطراتش فروریخت.

کار دنیا وقتی که انسان با قطار درجه‌ی یک مسافرت کند ولی ادبیات با واگن کالا جابه‌جا شود ‌، تمام است.

آدم تا وقتی یک مرده زیر خاک نداشته باشه متعلق به جایی نیست.

او برای تشریح آنچه در جنگ حس کرده بود، چرا به آن همه لغت احتیاج داشت، درحالی که فقط یک کلمه کافی بود؛ وحشت.

گذشته دروغی بیش نیست و خاطره بازگشتی ندارد و هر بهاری که می‌گذرد دیگر برنمی‌گردد و حتی شدید ترین و دیوانه کننده ترین عشقها نیز حقیقتی ناپایدار است.

آکنده از رویا بود.

مرده‌ها برنمی‌گردند، این ما هستیم که نمی‌توانیم سرزنش وجدان خودمان را تحمل کنیم.

هنگامی که نتوانست بیش از آن،انعکاس طبلی را تحمل کند که مغزش را شکنجه می‌داد. از او تقاضا کرد: "لطفا خفه شو."

-حال شما چطور است سرهنگ؟ آئورلیانو پاسخ داد: -در انتظار خاکسپاری نشسته ام!

آن دو تا آخر عمر با زنجیری قوی‌تر از عشق به یکدیگر بسته شده بودند؛ یک تاسف وجدانی دوجانبه.

از اینکه دولت به آن ها کمکی نکرده بود ، شکایتی نداشتند، بر عکس از اینکه آن هارا به حال خود رها کرده بود تا در صلح و صفا رشد کنند، راضی هم بودند و او امیدوار بود در آینده هم دولت دست از سر آن ها بردارد .

در حقیقت زندگی برایش اهمیت داشت، نه مرگ.

بدون وحشت از خدا می‌پرسید که آیا واقعا خیال می‌کند‌ مخلوقاتش از آهن درست شده‌اند‌ که بتوانند این همه درد و بدبختی را تاب بیاورند.

او حالا دریافته بود که این مرگ نیست که باید از آن واهمه داشت بلکه این زندگیست که ارزشمند است. بنابراین وقتی آن‌ها داشتند رای نهایی را برایش می‌خواندند احساسی که به او دست داد ترس از مرگ نبود بلکه حس دلتنگی بود.