بریده‌های کتاب دیر درخت نارنج: بخش اول

کیت نفسش را فرو داد و گفت:« لوت! تو به من کمک کردی که اینطوری باشم. چون تا وقتی که یکی داشته باشم که بتونم پیشش خودم باشم، میتونم اینو تحمل کنم که پیش پدرم کس دیگه ای باشم.»

من میترسم، سوزا! آن چهارده سال اینجا هیچ ارزشی ندارد. مارا برای امروز قضاوت می‌کنند، نه برای دیروز.

-همهٔ ما نمی‌تونیم کارای بزرگی رو که بهشون فکر می‌کنیم، انجام بدیم.

ملکه گفت:« پس حالا متوجه شدی که چرا نمیتونم بخوابم. من نه فقط از هیولا‌های پشت در میترسم، بلکه از هیولاهایی هم که ذهن خودم میسازن، وحشت دارم، اونایی که در وجود خودم زندگی میکنن.»

تعادل و توازن در هر چیزی ضروریه، تانه! و معنیش بی‌احترامی نیست. این موقعیت، فرصتیه که فقط یه بار توی زندگی نصیب آدم می‌شه و نباید به بادش داد.

همان چشم هایی که خوب می‌شناخت‌‌، اما لبخند از آنها رفته بود. دهانی که بی درنگ به لبخند باز میشد، دیگر دوباره نمی‌خندید. تنها چیزی که لوت می‌توانست ببیند، خونی بود که از میان سنگ ها جاری شده بود

تنها چیزی که می‌خواست، این بود که بخوابد. اما در عوض، کنار پنجره به زانو در‌ آمد و برای کیتستون گلید گریست.

به نظرش آمد هیچ شکنجه ای بدتر از این نیست که تا ابد در محفل مشتی رجز‌خوان به سر برد.

-می‌خوام تلاشمو بکنم. شوالیهٔ رشادت به ما آموخته که وقتی دیگران از گفتن حقیقت وحشت دارن، صدامونو بلند کنیم.