به نظرش آمد هیچ شکنجه ای بدتر از این نیست که تا ابد در محفل مشتی رجز‌خوان به سر برد.

-می‌خوام تلاشمو بکنم. شوالیهٔ رشادت به ما آموخته که وقتی دیگران از گفتن حقیقت وحشت دارن، صدامونو بلند کنیم.

کیت نفسش را فرو داد و گفت:« لوت! تو به من کمک کردی که اینطوری باشم. چون تا وقتی که یکی داشته باشم که بتونم پیشش خودم باشم، میتونم اینو تحمل کنم که پیش پدرم کس دیگه ای باشم.»

من میترسم، سوزا! آن چهارده سال اینجا هیچ ارزشی ندارد. مارا برای امروز قضاوت می‌کنند، نه برای دیروز.