کیت گفت : چیزی که من می‌دونم مهم نیست، چیزی که دنیا می‌بینه، مهمه. اجازه بده از فرصت استفاده کنم و مثالی بزنم: هنر. هنر یه آفرینش بزرگ نیست، بلکه مجموعه ای از آفرینش های کوچیکه. وقتی که یکی از شعرای منو می‌خونی، هفته ها وقتی رو که صرف سوردنش کرده‌م، نمی‌بینی؛فکر کردنا،واژه هایی که قلم خوردن،و صفحه هایی که با بیزاری سوزوندم. در نهایت همه‌ی چیزی که می‌بینی، همون چیزیه که می‌خوای ببینی. سیاست هم اینحوریه.

کیت نفسش را فرو داد و گفت:« لوت! تو به من کمک کردی که اینطوری باشم. چون تا وقتی که یکی داشته باشم که بتونم پیشش خودم باشم، میتونم اینو تحمل کنم که پیش پدرم کس دیگه ای باشم.»

من میترسم، سوزا! آن چهارده سال اینجا هیچ ارزشی ندارد. مارا برای امروز قضاوت می‌کنند، نه برای دیروز.

-همهٔ ما نمی‌تونیم کارای بزرگی رو که بهشون فکر می‌کنیم، انجام بدیم.