بریده‌های کتاب اکو: داستان آیوی

آیوی به شدت هیجان داشت تا اتفاقاتی را که افتاده بود، برای سوزان تعریف کند؛ همه‌ی اتفاقات را.

هر کسی به زیبایی احتیاج داره. مخصوصا توی دوران زشت جنگ.

همه به زیبایی و نور موسیقی تو زندگیشون نیاز دارن، مخصوصا توی لحظه های بد و سخت.

حتی اگه خیلی خیلی سال از دوستت دور باشی و یا دیگه نبینیش، باز هم می‌تونی با عشق و احساس خوب بهش فکر کنی.

«قلبشون شکسته. مردمی که یه وقتی با‌هم دوست بودن، حالا دیگه نیستن. همسایه همسایه نیست! دوران جنگ مردم فکر می‌کنن باید کسی رو سرزنش کنن و طرف کسی رو بگیرن. قلب ها کوچیک تر میشن.»

«قول می‌دی؟» آیوی لبخند زد؛ «چرا همه‌ش ازم قول می‌گیری؟» سوزان شانه بالا انداخت؛ «آخه... بعضی وقتا آدما می‌گن دوباره می‌بینیشون... ولی دیگه اونا رو نمی‌بینی!» آیوی به اسم های حک شده روی درشکه نگاه کرد و متوجه منظورِ سوزان شد. لبخند زد و گفت: «قول می‌دم.»

«ولی برای تغییر، زمان لازمه.»

هر هفته خبرهای روزنامه‌ها را به ما نشان می‌دهند؛ اینکه چطور مردم در کل کشور دارند وظیفه خود را برای جنگ انجام می دهند؛ چه بزرگ و چه کوچک.

پدر هم که پدر بود؛ وقتی می‌گفت وقت رفتن است، کسی نمی توانست مخالفت کند. او نظرش تغییر نمی کرد.

«به‌هر حال می‌خوام همیشه یادت بمونه که فرقی نمی‌کنه چقدر ازت دور باشم؛ همیشه مراقبت هستم.»

بعضی وقتا آدما می گن دوباره می بینیشون...ولی دیگه اونارو نمی بینی!

«چرا همش ازم قول می‌گیری؟» سوزان شانه بالا انداخت؛«آخه... بعضی وقتا آدما می‌گن دوباره می‌بینیشون... ولی دیگه اونا رو نمی‌بینی!»

دهان لق، کشتی را غرق می کند.

بعضی از خونواده ها اعتراض کردن که زمان جنگ چرا باید موسیقی درس داده بشه؛ ولی آقای دنیلز می‌گه هر کسی به زیبایی احتیاج داره. مخصوصا توی دوران زشت جنگ.

یادگرفتن اینکه همیشه امید داشته باشد که بهترین‌ها اتفاق می‌افتد؛ امید داشته باشد که با وجود همه‌ی غم‌ها و سختی‌ها، همیشه امکان بهتر شدن اوضاع وجود دارد.