بریده‌های کتاب رباعیات خیام

ای کاش که جای آرمیدن بودی

تا چند زنم به روی دریاها خشت بیزار شدم ز بت‌پرستان کنشت خیام که گفت دوزخی خواهد بود که رفت به دوزخ و که آمد ز بهشت

از منزل کفر تا بدین یک نفس است از عالم شک تا به یقین یک نفس است این یک نفس عزیز را خوش می‌دار چون حاصل عمر ما همین یک نفس است

چون عهده نمی شود کسی فردا را حالی خوش کن تو این دل شیدا را می نوش به ماهتاب، ای ماه که ماه بسیار بتابد و نیابد ما را

یک روز ز بند عالم آزاد نیم یک دم زدن از وجود خود شاد نیم شاگردی روزگار کردم بسیار در کار جهان هنوز استاد نیم