بریده‌ای از کتاب آزادی معنوی اثر مرتضی مطهری

نماز بدون حضور قلب قبول نیست؛ صحیح است، یعنی به تو نمی‌گویند چرا نماز نخواندی، اما قبول نیست یعنی تو را به جایی نمی‌برد، خاصیتی برای تو ندارد. تا گفتیم الله اکبر، اگر فرض کنید مغازه‌دار هستیم مثل این است که قفل در مغازه‌مان را باز کردیم، حمد و سورا را می‌خوانیم اما دلمان در مغازه است، دلمان در اداره است، دلمان در فلان ملک‌مان است، دلمان دنبال فلان شهوت است، یک وقت متوجه می‌شویم که گفتیم السلام علیکم و رحمه‌الله و برکاته. از بس هم زیاد نماز خوانده‌این قهراً عادت شده است، اشتباه نمی‌کنیم، به طور خودکار از الله اکبر تا السلام علیکم می‌رویم و تمام می‌کنیم بدون این که هیچ بفهمیم.