بریده‌ای از کتاب درخت زیبای من اثر ژوزه مائوروده واسکونسلوس

من خیلی خوشحال بودم چون برادر بزرگ ترم دستم را گرفته بود و چیزهایی یادم می داد.چون در خانه خودم به تنهایی کشف می کردم و می آموختم، اکتشافاتم در تنهایی مرا به اشتباه می انداخت و به خاطر اشتباهاتم همیشه کتک می خوردم. پیش از آن،کسی مرا نمی زد. اما بعد،آن ها جریان را می فهمیدند و وقتشان به این می گذشت که بگویند من شیطاتم،طاعونم،گربه کوره هستم. جالب است با خواندن مقدمه کتاب یاد دو رویکرد از کودک افتادم که خودم زیاد شناخت ندارم که توضیح بدهم بنابراین به جزوه ام مراجعه کردم توضیحات یکی از دوستان را عینا انتقال می دهم: در رویکردی که پیاژه ارائه می دهد کودک یک یادگیرنده فعال منزوی است اما در رویکرد ویگوتسکی کودک یک یادگیرنده منزوی نیست در واقع می توان گفت در ارتباط با دیگران بواسطه ی زبان تجربه ها معنی دار می شود. خود زه زه به عنوان یک کودک می گوید در خانه به تنهایی کشف می کند و می آموزد. در ابتدای کتاب برادر زه زه به جای متوسل شدن به کتک برای معنادار کردن تجربه کودک با او گفت و گو می کند. من فکر می کنم گاهی کشف و یادگیری می تواند در حین گفت و گو شکل بگیرد.