بریده‌ای از کتاب آداب کتابخواری اثر احسان رضایی

نوشتن مثل یک درمان است، یک شفای درونی، یک امید واقعی. چیزی که کسی نمی‌تواند آن را از صاحبش بگیرد. ما می‌نویسم، چون به نوشتن احتیاج داریم. و ما می‌خوانیم، چون به کلمه احتیاج داریم.