بریده‌ای از کتاب حکمتها و اندرزها اثر مرتضی مطهری

علی علیه‌السلام می‌فرماید: اَوَّلُ الدّینِ مَعْرِفَتُهُ[1] پایه اول دین و سنگ اول بنای دین، معرفت و شناسایی ذات احدیت است. شخصی آمد خدمت مولای متقیان علی علیه‌السلام و عرض کرد : هَلْ رَأیتَ رَبَّک آیا پروردگار خویش را دیده‌ای؟ فرمود: لَمْ أعْبُدْ رَبّآ لَمْ أرَهُ من هرگز خدایی را که ندیده باشم بندگی نکرده‌ام. لَمْ تَرَهُ الْعُیونُ بِمُشاهَدَةِ الْعِیانِ وَ لکنْ رَأتْهُ الْقُلوبُ بِحَقائِقِ الاْیمانِ[2] اما ای مرد! بدان که این چشمها که در سرها قرار گرفته نمی‌تواند خدا را ببیند، دلهاست که با نور ایمانْ او را مشاهده می‌کنند. لا تُدْرِکهُ الاْبْصارُ وَ هُوَ یدْرِک الاْبـْصارَ وَ هُوَ اللَّطیفُ الْخَبیرُ[3]. چشم دل باز کن که جان بینی. دل اگر به نور عرفان منوّر شد اوج می‌گیرد، شادی خاطر می‌آورد، مانند این است که از حجره تاریکی به گلستان مصفایی قدم گذاشته باشد، آلام و کدورتها و رنجها که نتیجه محدودیت روح است از بین می‌رود، خوش‌بینی پیدا می‌شود و به همه چیز مهر می‌ورزد : به جهان خرّم از آنم که جهان خرّم از اوست عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست