بریده‌ای از کتاب به کیمیای ایمان اثر سید موسی صدر

پرستش و عبادت به معنای فروتنی و افتادگی در برابر معبود است، یعنی معبود بزرگ تر از من است.پس اگر انسان، انسانی دیگر را بپرستد، در واقع اذعان کرده که کوچک تر از اوست و اگر درختی را بپرستد، به این معناست که او از درخت کوچک تر است و اگر بتی را بپرستد، به این معناست که از آن کمتر است. اگر خورشید را بپرستد، یعنی از این خورشید کوچک تر است. بنابراین، معبود، محدود کننده ابعاد پرستنده است. من وقتی آن نور را می پرستم، ابعاد خود را محدود کرده و گفته ام نهایت وجود من همین است.لااله الا الله یعنی ای بشر، تو در اشتباهی. بعد وجودی تو به انسان دیگر یا به کوه و خورشید و ماه و درخت و سنگ محدود نمی شود. بعد وجودی تو بی نهایت است،یعنی الله. روشن است؟ لا اله الا الله از نظر پرستش و عبادت به معنای بی نهایت بودن انسان است. ما علمی صحبت می کنیم.