بریدۀ کتاب

امیدواری «واهی» که ریشه‌ای در «واقعیات و امکانات موجود» نداره، هیچوقت قابل سرایت به کسانی نیست که آه در بساط ندارن؛ اگر هم تاثیری بذاره تاثیرش از جنس فریب و استثماره! معمولاً کسانی که از رفاه و خوشبختی نسبی برخوردارن دنیا رو با عینک رفاه خودشون می‌بینن و نسخهٔ امید می‌پیچن. شما برو برای کارتون‌خوابِ معتادِ حاشیهٔ شهر از امید به آینده بگو، بدون اینکه به حل مشکلش کمکی کنی، اگه بهش سرایت کرد من اسممو عوض میکنم :)