بریده‌ای از کتاب لاشه لطیف اثر آگوستینا باستریکا

آرزو می‌کند کاش می‌توانست به خودش داروی بی‌حسی بزند و بدون حس کردن چیزی زندگی کند. خودکار عمل کند، مشاهده کند، نفس بکشد و چیز دیگری در کار نباشد. همه چیز را ببیند، بفهمد و حرف نزند. اما خاطرات سرجای‌شان هستند و با او می‌مانند.