بریده‌ای از کتاب المپیک در کتابخانه ی آقای لمونچلو اثر کریس گرابنستاین

هم‌زمان که دوست دارم بگم مگه دنیای خارج چقدر مهمه؟
به این فکر می‌کنم که اگه خودم هم جزو بازنده‌ها بودم، می‌تونستم طاقت بیارم؟ 

بالاخره هرکسی تو زندگیش یه سری شکست ها داره و یه سری پیروزی ها.
ولی خب فرض کنید مثلاً کنکور دادید، بعد قبول نشدید میتونید به خودتون بگید مهم نیست. مهم اینه که چطور درس خوندم(بازی کردم)؟😄
یا مثلاً آرزو داشتید یه نویسنده بزرگ شید ولی ۵۰ سالتون شده و حتی یه کتابم ننوشتید، میتونید به خودتون بگید مهم نیست، مهم اینه که چطور شب ها و روز ها نوشتم؟
یا هر مرحله دیگه‌ای از زندگی.
مهمه دیگه. مهم نیست؟
@roshana. 

بله، دقیقاً...
البته هم‌زمان یه سری چیزا هست که آدم حاضره چیزای بیرونی رو از دست بده ولی اونا رو نه...
اتفاقاً این روزها خیلی درگیر این مسئله هستم و فکر می‌کنم بعدتر که باز هم بیشتر وارد اجتماع بشم، این مسئله پررنگ‌تر هم خواهد شد.
مثلاً اصلاً حاضر نیستم همین‌طوری الکی و فقط برای این که استناد بهم بالا بره، مقاله بنویسم. حتی اگه باعث شه به یه نفر دیگه که اصلاً فرد باسوادی نیست بگن یک درصد برتر!
یا بعضی اوقات که دارم درس می‌خونم، به هیچ وجه قبول نمی‌کنم یه موضوعی رو حفظ کنم. چون به نظرم بی‌خوده و حس می‌کنم این‌طور دنبال نمره دویدن، وقتی می‌دونم حفظ کردن این موضوع کاملاً بی‌خوده و می‌تونم اگر جایی نیاز شد، چکش کنم؛ حس افتضاحی بهم میده.
@zahra_alihosseini