بریده‌ای از کتاب خاکسپاری دوم بانوی مرگ اثر نیما اکبرخانی

نشست و خیلی دقیق، بدون عجله و آرام مسواک زد. مسواک زدنی که عموماً چند برابر نسبت به دیگران طول می‌کشید و برای او موقعی بود که خیلی دقیق به چیزی فکر می‌کرد و اثر جانبی‌اش هم این شده بود که مجتبی میثمی از اغلب هم سن و سال‌هایش دندان‌های بهتر و سالم‌تری داشت. البته این مقایسه فقط با اقلیتی از هم سن و سال‌هایش ممکن بود؛ آن عده‌ای که هنوز نان را با دندان‌های خودشان می‌جویدند.