بریدۀ کتاب

حالا دیگر کل اعتقادم در زندگی مبتنی بر این باور است که تنهایی پدیده ای نادر و غریب، مختص من و یک مشت آدم تنها شبیه من نیست، بلکه واقعیتی محوری و گریزناپذیر در هستی بشری است. اگر به معاینهٔ لحظات، افعال، و گفتار آدم های جورواجور بنشینیم _و نه فقط غم و شور بزرگترین شاعران، بلکه ناخشنودی عظیم آدم های معمولی، آنگونه که از فحش ها و نفرین ها و ناسزاها و توهین ها و دیگر کلمات درشت و خشنشان بر می آید که الی الابد گوش هایمان را به هنگام عبور از کنار فوج فوج آدم ها در خیابان ها می خراشد_ می بینیم که همه شان از یک چیز در عذابند. همه شان در نهایت از تنهایی است که می نالند.