بریده‌ای از کتاب یادداشت های آدم زیادی اثر ایوان سرگی یویچ تورگنیف

عشق خیلی حالت عجیبیه.
مثلا این رو در نظر بگیریم که ممکنه وابستگی به حدی برسه که یک طرف رابطه حاضر باشه هر کاری برای خشنودی و یا سعادت طرف مقابل انجام بده، اما طرف مقابل حتی اون فرد رو به عنوان دوست هم نبینه. این حالت وابستگی مثل یک بیماری روانی می‌مونه که فرد در اون گرفتار شده است.  

به نظرم اساس عشق بر سعادت است، رفتار انسان ها باعث ایجاد رنج می‌شود.  

عشق به انسان دیگه رنج آوره عشق به معبود سعادتمند .
خب این انتظار بیخودی هست که ما داشته باشیم  :حسی که‌ ما به دیگری داریم دیگری هم با همان کیفیت به ما داشته باشه🥲
@turinhorse