بریده‌ای از کتاب حماسه حسینی اثر مرتضی مطهری

وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعًا وَلَا تَفَرَّقُوا قرآن مردم را دعوت به اتحاد و از تفرقه نهی می‌کند و پرهیز می‌دهد : بپرهیزید ای مسلمانان از این‌که در میان شما تفرقه و اختلاف وجود داشته باشد؛ کوشش کنید اختلافاتی که بوجود آمده است را حل کنید، اختلافات را کم‌تر کنید، دائما شکاف‌ها را زیاد نکنید. از این شکاف‌ها که روز به روز بیشتر می‌شود، چه کسی استفاده می‌برد؟ آیا غیر از دشمن اسلام کس دیگری استفاده می‌برد؟ آیا دشمن از ما چه می‌خواهد؟ غیر از این می‌خواهد که ما به نام‌های مختلف مذهبی و فرقه‌ای دائما به جان یکدیگر بیفتیم، یکدیگر را فحش بدهیم؟ قرآن می‌گوید از تفرقه بپرهیزید، بعد می‌فرماید : وَلْتَكُنْ مِنْكُمْ أُمَّةٌ يَدْعُونَ إِلَى الْخَيْرِ وَيَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ ۚ وَأُولَٰئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ مثل این‌که این‌جا منظور قرآن از خیر همان اتحاد است. یعنی در میان شما باید جمعیتی باشد که همیشه مسلمین را دعوت به وحدت و اتحاد کنند، با تفرقه‌ها و افتراق‌هایی که میان مسلمین هست مبارزه کنند و بجنگند.. .. این کانه درست می‌رساند که قرآن در میان خیرها، وحدت و اتفاق مسلمین را خیری که مادر و مبدا همه خیرهاست می‌داند و در میان منکرات و زشتی‌ها و پلیدی‌هد، آن را که از همه پلیدتر و زشت تر و بدتر می‌داند اختلاف و تفرق است به هر عنوانی ..