چقدر اینو دوست داشتم
        

                یک پر کنده شده را نمی توان سر جایش گذاشت، اما گاهی می شود بال شکسته ای را درمان کرد.با استراحت، گذشت زمان و کمی امید.شاید پرنده دوباره پرواز کرد.
        

                عالیجناب داستایفسکی
        

                به قول شاعر:باید اول به تو گفتن که چنین خوب چرایی
        

                تاب نمی آوریم...
جمله ای که ایوان ایلیچ در پایان میگه، خیلی خوب طنز کنایی این داستان رو کامل کرد.
        

                دلم میخواد دوباره بخونمش.
        

                پاراگراف اخر از داستان اول خیلی تلخ بود.
 غم انگیز ترین داستانی بود که خوندم...
        

                بازم نتونستم پایان این کتابش رو هم درست حدس حدس بزنم!واقعا چرا؟!
        

                اولین کتابی که از سلین خوندم و چقدر لحن تند و تیزی داره!در عین حال یه جور شاعرانگی از قلم نویسنده حس می کنم!نمی دونم شاید علتش ترجمه خوب کتابه.
خیلی عجیبه که بگم با این حجم از احساسات متناقض،  کتاب رو دوست داشتم؟
سلین چقدر قشنگ درباره امید میگه:
امید خیلی هم پرفروغ نمی سوزد، شمع نازکی ست در تهِ راهرویی نامتناهی که مالامالِ دشمنی است.آدم به همین هم قانع است.