طنز خاص و داستان گیرایی داشت ، در کل دوستش داشتم کتاب عادی و خوبی بود برای یه ادم عادی
      

        داستان هایی که محورشون عشق باشند رو نمی مونم ولی این کتابو بخاطر معرفی های زیادی که شد خوندم، و پشیمونم نیستم، نه بخاطر اینکه راجب اشنایی پدر و مادر و  اون عشقیه که برای یه زندگی باید وجود داشته باشه ، خوندم و دوست داشتم بخاطر اینکه کتاب با هر داستان پدر به بچه اش بهم می گفت که ادما می تونن دیگه تو دنیای تو نباشن ولی با تو زندگی کنن حتی تو زمانی که تو تازه داری درموردش می فهمی، ادما حتی مردشون هم تاثیر میذاره.
      

        این سبک نوشتار رو دوست ندارم، ولی شخصیت رو نه
      

        آدم باید آدم های خودش رو بشناسه.
      

        دبیرستان که بودم یه دبیری داشتیم می گفت که شما الان باید داستایوفسکی بخونید و خیلی می گفت که بیچارگان را بخونید، از اونموقع فقط اسم کتاب و نویسندش یادم موند تا اینکه پارسال خوندمش، کتاب بیچارگان داستایوفسکی به نظرم تعریف ادبی و زیبایی بود از فقر و بیچارگی 
ولی این وسط بنظرم گاهی میشد گفت که داستان این کتاب زندگی فقیرانه با عقده تجمل برای شخصیت های توی کتاب را نشون داد که البته همین داستان رو زیبا می کرد و بهترین اتفاق داستان، زمانی بود که تو میتونستی وضعیت و مشکلات مالی شخصیت هارو از  تعریفشون از  آدم ها و زندگی خودشون بفهمی و این بنظرم خیلی جالب بود.