حقیقتا خیلی توقع بیشتری از این کتاب داشتم.
تا یه جایی برام خیلی جذاب بود اما داستان از یک جایی مبهم شد، مثلا به خودت میومدی می‌فهمیدی داری ۳ صفحه فقط توصیف یک صحنه از حیاط رو می‌خونی.. برای همین خیلی طول کشید تا تمومش کنم‌. 
      

        اولش اشتیاقی به خوندنش نداشتم اما وقتی دو فصل رفتم جلو یه چیزی من رو به درون کتاب کشید و جذبم کرد. دیگه دلم نمی‌خواست کتاب رو ببندم.( 😭💘 )
نویسنده شخصیت پردازی فوق‌العاده ای داشت برای همین به خوبی با شخصیت ها ارتباط گرفتم‌[ مخصوصا آرچر، با وجود اینکه این شخصیت صدایی از خودش نداشت اما خوب می‌شد موقع صحبت با زبان اشاره تصورش کرد].
شاید برم سراغ نوشته های دیگه میا شریدن.
      

        با هر داستان یاد یکی از خاطرات خودم می‌افتادم، کاملا می‌شد با داستان ها طعم هویج بستنی رو چشید:)
خیلی زیاد دوستش دارم😭
      

        پایان این جلد یکی از بزرگ ترین شوک های زندگی‌م رو به من وارد کرد🫠