پیرو آنچه که شهید آوینی می گوید
سینما باعث فراموشی رنج می شود اصلا این خود آیتی ست. اگر چه سینمای مبتذل می تواند باعث فراموشی رنج انسان شود همچون نخ سیگاری یا جام شرابی، اما با پایان یافتن نخ و مستی جام، باز رنج ها شروع و سخت تر از گذشته می شوند و بدتر آنکه برده یک نخ سیگار و جام شراب شده ای. چون که غرق در چیزی شدی که به ملکوت راهی ندارد پس ناخواسته برمی گردد مثل موج هایی که به دیواره قابلمه ای می خورند زیرا نهایت وجودشان را دیواره های قابلمه دیده اند. اما اما اما
کار اگر برای خدا باشد که سختی ندارد. وقتی غرق در خدا می شوی رنج ها به معنای واقعی و ابدی فراموش می شوند. کاش غرق در سینمای خدا باشیم. دغدغه هامان خدایی باشد. آنگاه دیگر "صبغه الله و من احسن من الله صبغه". سینمای بشر غربی مسکن است برای فرار از درد بی خدایی. بجای نواختن آواز جدایی بشنو از نی، بدنه اش را به درو دیوار می کوبد تا نباشد. می خواهد مصداق آیه باشد، می خواهد بمیرد که نباشد اما دریغ که "ثم لایموت فیها و لا یحیی". جهنمش از همینجا شروع شده. اصلا بهشت و جهنم از همینجاست که شروع می شود.
