کتاب آیینه جادو، جلد اول مربوط به مقالات سینمایی شهید سید مرتضی آوینی  است و به شدت تاثیرگذار و موثر.
از تفاوت ها و نوع اثر گذاری های سینما و تلویزیون و نوع اثر گذاری آن ها تا چگونگی بهتر بهره جستن ازشون؛ از نظریه های دینی پیرامون انسان و انسان سازی حتی و گاهی گریزشون به مباحث عرفانی و حتی تسلط کاملشون و درک عمیقشون به شدت محسوس هست.
حتی اگر بصورت حرفه ای هم تو این زمینه فعالیت ندارین برای باز شدن ذهن و دورنمای بهتر از وجود انسان پیشنهاد میکنم حتما این کتاب رو مطالعه کنین.

برش هایی از کتاب: 
آثار هنرمند آیینه نفس او هستند و سیر تاریخی هنر در مغرب زمین، مظهر تحولاتی است که در ذات بشر رخ داده است و می دهد. پس این سیر تاریخی، فراتر از افراد و اشخاص، دارای حقیقتی کلی است که می‌تواند محلی برای عبرت باشد… و این «عبرت»، مقدمه خروج از «غفلت» است.

تنها راه خروج از غفلت رایج، تذکر یافتن نسبت به آن است. 


اصلا زبان هنر، زبان قرب و شهید است؛ زبان پیچیده ای است که با ساده انگاری میانه ای ندارد- اگرچه از بغرنج اندیشی های روشنفکر مآبانه نیز مبراست.
        

          فقط جلد اول رو خوندم، اونم نصفه و نیمه
به درد من نخورد، اما کتاب مفیدی هست. درباره فتح خون نوشته بودم، مگر می‌شود، سید مرتضی آوینی کتاب بد بنوسید؟ 
به همان ارجاع می‌دهم، نه نمی‌شود.
این کتاب هم بد نبود، مفید بود، اما به درد من نخورد.
همون طور که دنیای سوفی به دردم نخورد.
اما خداوکیلی، اگر سینماگران و فیلمسازان، فقط یک ذره، فقط کمی به این کتاب توجه کنند، اوضاع سینمای چرت ما بهتر می‌شود.
چرا سینمای چرت؟ چون فسیل، از اخراجی ها رد شد!
مثل این می‌مونه که کتاب های صادق هدایت از کتاب های آل احمد و شریعتی بهتر باشه.
نمی‌شود عمق افتضاح سینمای ایران را نشان داد.
اگر به مقالات سینمایی آیینه جادو، فقط کمی توجه شود، اوضاع بهتر می‌شود.
آینه جادو هم پر از پختگی و کمال بود.
مقالات سینمایی که به درد من نمی‌خورد، اما از نثر شهید آوینی لذت بردم.