آدم‌ها توی جنگ جونشون رو از دست می‌دن. افتخاری نداره که آدم وایسته کنار و مثل شاعر‌ها دربارهٔ جنگ شعار بده.

توی زندگی همه چیز قماره، عزیزم. حتی همین عشق.

پرسیدن اینکه چطور با یک نفر دوست شدی، مثل این است که بپرسی دنیا چطور به وجود آمده است. پروسه دارد. نه خطی است و نه تناوبی. آدم ها برخلاف دنیا، آن‌قدر پیچیده نیستند که ما تصور می‌کنیم. گاهی اوقات فقط باید بخش کوچکی از خودتان را ارائه دهید، بخش کوچکی از زمانتان را و همان‌طور که کاف به زودی متوجه می‌شود، بخش کوچکی از محبتتان را.

-جست قلب من مال توئه. نمی‌دونم لایقش هستی یا نه. نمی‌دونم تو یه قهرمانی یا یه آدم بدذات؛برام اهمیتی هم نداره، به هر حال، قلب من مال توئه.

گفت:عزیزم، خوشبختی ابدی وجود داره، ولی اون چیزی نیست که تو فکر می‌کنی. خوشبختی ابدی راه حل مشکلات زندگی نیست و تضمین نمی‌کنه که زندگی آسونی داشته باشی؛ این یه قوله که ما به خودمون می‌دیم تا همیشه به بهترین شکل زندگی کنیم؛ مهم نیست چه شرایطی برامون پیش بیاد. اون وقت هایی که با وجود دل‌شکستگی روی شادی تمرکز می‌کنیم، وقتی تصميم می‌گیریم توی روزهایی که لبخند زدن سخته بخندیم و وقتی به جای نداشته هامون، نعمت‌هایی رو که داریم می‌شمریم... معنی واقعی خوشبختی ابدی همینه. با بی‌نقص بودن به اونجا نمی‌رسی؛ برعکس، این طبیعت انسانی‌مونه که ما رو هدایت می‌کنه. قصه ها همیشه سعی داشته‌ان این رو بهمون یاد بدن.