نمی دونم چرا با این کتاب گریه کردم. اولین و تنها کتابی که من تو صفحات آخر باهاش های های گریه کردم و اشک ریختم.
تا حالا شده بود که با فیلم گریه کنم، چون به هر حال اکثر حس های آدم رو درگیر میکنه اما کتاب نه.
شاید به خاطر پردازش خوب نویسنده بود، شاید به خاطر حس همسر شهید بود و شاید چیزای دیگه.
به هر حال توصیه میکنم بخونید، مخصوصا اگه تازه وارد دنیای کتاب ها شدید.
      

        این کتاب رو برای آشنایی با کردستان و وقایع اش گرفته بودم. کتاب جالبی بود و واقعا از حجم گرفتاری های که براشون ایجاد شده بود، شرمنده شدم.
برام جالب بود که از روی کتاب، سریال سوران رو هم ساختن. یعنی خوشحال شدم چون من یک کتابی خوندم که ایده‌ی یک سریال شد
      

        ساده و روان. باب دل نوجوونا. برای انگیزه دادن خوبه، که شهید از کجا به کجا رسید. داستان تغییر نام شهید هم برام جالب بود
      

        اوایل داستان به خاطر پرش های زمانی که داشت، خیلی گیج می شدم اما تقریبا دو سوم پایانی کتاب دستم اومده بود که به چه صورت هست.
در اصل کتاب رو برای همین پرش حال به گذشته برای خوندن انتخاب کردم، که خداروشکر نتیجه گرفتم.
داستان در حد خودش عالی بود. فضای سیاه اون دوران رو کامل نشون داده بود
اما واقعا یه جاهایی کم میاوردم وسط خوندن، گاهی دلم میخواست فقط زودتر تموم بشه. اما زمان هایی که درست ارتباط برقرار کرده بودم با کتاب، برایم ملال آور نبود
      

        من صوتی این کتاب رو گوش دادم. واقعا برام جالب بود. با همسر شهید گریه می‌کردم و می خندیدم. واقعا جزو عاشقانه های شهدا بود.
      

        تنها جای قشنگ کتاب همون مقدمه کتاب بود که یک صفحه بیشتر نبود؛ درباره حس و حال نویسنده موقع فهمیدن شهادت شهید فخری زاده  توی تلوزیون بوده که واقعا حس نویسنده رو مثل حس خودم دیدم و به دلم نشست.
وگرنه بقیه کتاب کاملا کپی شده‌ی مصاحبه هایی با اعضای خانواده و دوستان و همکاران شهید بود.
یک چیز جدا جدا و ناپیوسته توی ذهن مخاطب شکل میگرفت.  حالا باز صد رحمت به خاطرات خانواده، خاطرات همکاران که کلا درباره فلسفه علم بود که شهید روش کار میکرد و عملا کسی که حوصله کتاب خواندن نداشته باشه و فقط به عشق شهید این کتاب و دست گرفته باشه، از هرچی کتاب خوندنه زده میشه

ولی تلاش نویسنده ستودنی بود برای گرفتم مصاحبه. کاش اینا رو در قالب داستان می نوشت