برخلاف آن چیزی که فکر می‌کردم، این احساس تازه تغییری تو من به وجود نیاورد و یکباره هم دلم را روشن نکرد؛ درست مثل احساسم به بچه ام. چیز غیر منتظره ای در کار نبود، ولی آیا این تغییر، اسمش ایمانه؟ نمی دانم. هرچی هست، می‌دانم که به آرامی و با رنج زیادی به دلم راه پیدا کرد و ریشه دواند. اما حالا دیگر زندگیم، یعنی لحظه به لحظه زندگیم، فارغ از هرچی که پیش بیاید، نه تنها دیگر مثل قبل بی معنی نیست، بلکه غرق مفهوم خیری می‌شود که خودم می‌توانم بهش ببخشم.

یکی از نشانه های آشکار خدا که هیچ تردیدی در آن نمی‌شود داشت، قوانین نیک و خیریه که در کل پدیده های دنیا می‌شود به وضوح دید، من هم این قانون خیر را تو وجودم احساس می‌کنم و بهش معترفم...

اما اطمینان داشت که رسیدن به صلاح همه مردم فقط یک راه دارد و آن هم قانون الهی است که برای همه آشکار است.

نظریه هر فیلسوفی را که بگیریم و تعمیم بدهیم، پیداست که او هم به اندازه همان فیودار روستایی از معنای زندگی سر در می آورد، نه بیشتر. فرقش فقط اینه که می‌خواهد با پای لنگ و چوبین استدلال، به همان نتیجه ای برسد که همه از قبل می‌دانند.

من دنبال جواب بودم، آن هم برای سؤالی که عقل نمی توانست بهش جوابی بدهد، چون با معیار عقل و اندیشه جور نیست. زندگی بود که جوابم را داد و این جواب انتخاب بین نیک و بد بود. توان تمیزش را هم خودم کسب نکرده ام قبلاً با کلی آموزه های دیگر بهم داده شده بود. خودم نیاموختمش، چون از قبل داشتم و اصلاً نمی شده که همچین توانایی ای را از جایی به دست آورد. آخر من این توان را از کجا می‌توانستم بیاورم؟