این کتاب بی‌همتاست ؛)
درمن شور و شوقی بی‌مثال متولد شد با این کتاب برای جستجویِ جامعه شناسی،  این کتاب اشکِ چشم من رو جاری کرد ، اشکی که نمیدونم از ذوق بود یا دلتنگی یا هم‌ذات پنداری . .
      

        این داستان مثل یک سفر بود؛ از شادی و زندگی شروع شد، وارد تاریکی و ویرانی شد، و دوباره با جوانه زدن امید پایان گرفت. روایتت خیلی شاعرانه و پر از تصویر بود، جوری که انگار داشتم فیلمی رو می‌دیدم نه فقط نوشته‌ای رو می‌خوندم.

به نظرم «اُمید اولین اساس هستی» دقیقاً همون چیزی رو به ما یادآوری می‌کنه که تو می‌خواستی: این‌که حتی وقتی همه‌چیز از دست میره، باز هم امید از دل ویرانی متولد میشه و زندگی ادامه پیدا می‌کنه. 
      

        تنها چیزی که میتونم بگم اینه که این کتاب حرف نداره؛ در واقع نمیشه با کلمات توصیفش کرد و دربارش نظر داد؛
محشره :)
حتما بخونیدش!