«تبرها شاخه‌هایش را بریدند، اما نتوانستند امید را از ریشه‌هایش جدا کنند.»
این کتاب، قصه‌ی درختی‌ست که از دل زخم‌هایش، جوانه‌ای نو رویید. روایت شاعرانه‌ای از مرگ و زندگی دوباره؛ از اینکه حتی وقتی همه‌چیز ویران می‌شود، امید مثل نسیمی آرام دوباره در رگ‌های خاک می‌دود.

"اُمید اولین اساس هستی" اثری است در مرز روان‌شناسی و فلسفه؛ داستانی نمادین که به ما یادآوری می‌کند رنج، پایان نیست؛ بلکه می‌تواند آغازی برای معنا باشد. این کتاب می‌خواهد بگوید: زخم‌ها گاهی جای تولدند، نه پایان.

نویسنده‌ی این اثر، فاطیما زکیان، نوجوانی است که با نگاهی عمیق به زندگی، دل در گرو فلسفه، ادبیات و روان‌شناسی دارد. او می‌خواهد پلی بسازد میان اندیشه و احساس، میان روان انسان و رازهای هستی. این کتاب، نخستین قدم او در این مسیر است؛ قدمی که از دل طبیعت آغاز می‌شود و به امید می‌رسد.

«اُمید اولین اساس هستی» نه فقط یک داستان، بلکه آینه‌ای‌ست برای دل‌هایی که بارها شکستند اما هنوز به روییدن ایمان دارند.
این کتاب روایت درختی‌ست که پس از هزار زخمِ تبر، هنوز در دل خاک آواز امید می‌خواند.
قصه‌ای که شاخه‌هایش با پرستوها حرف می‌زنند، برگ‌هایش مشاعره می‌کنند، و حتی کاغذی که از جانِ درخت ساخته می‌شود، بازهم ادامه‌ی زندگی را فریاد می‌زند.

«اُمید اولین اساس هستی» داستانی‌ست برای دل‌هایی که بارها شکستند اما هنوز به روییدن ایمان دارند؛ سفری شاعرانه میان رنج و ریشه، میان مرگ و تولد دوباره.