در ابتدا بخاطر سن خواهرم (۱۲ سال)فکر میکردم براش بچگانه باشه اما خوشبختانه ارتباط برقرار کرد.(با اینکه زیاد با کتاب ارتباط نمیگیره و خوشش نمیاد)
برای خواهر من صدق کرد؛
ممکنه برای کودکان یا کسانی که اوایل نوجوانی هستند و با کتاب میونه خوبی ندارند و ارتباط نمیگیرند،آغازگر خوبی در کتابخوانی باشد.
      

        به نظرم خوندن کتاب بهتره  به همراه شناخت نویسندنش باشه (یعنی دیدن برنامه اکنون،کتاب باز،آثار سینمایی به کارگردانی سروش صحت مثل جهان با من برقص و صبحانه با زرافه ها)به دلیل اینکه با دیدن اینها تقریبا میشه نوع نگاه سروش صحت و فهمید و درک کرد ،که به وقت خوندن کتاب دونستن نوع نگاه آقای صحت درک معنای داستانک هارو تسهیل میبخشه.
و شاید ندونستن نگرش ایشون تا حدی باعث این بشه که متن به نظر مخاطب دارای عمق نیاد.
همینطور بنظرم پیشرفت قلم ایشون  در داستانک های آخر کتاب  به نسبت  داستانک های اول مشهود هست.
      

        ریتم و فراز و نشیب داستان باعث میشه درگیر آن بشیم و گیرایی داره خصوصا پنجاه صفحه آخر که من رو به شخصِ میخکوب کرد و هر لحظه سورپرایز میشدم.
اما بنظر من با توجه به خواندن این کتاب و کتاب سنگ کاغذ قیچی که هردو از آلیس فینی هست.
آلیس فینی روند داستان رو عالی پیش میبره و تا صفحات آخر نمیشه حدس زد خیلی چیزارو  اما در پایان بندی به جالبی داستان نمی‌تونه عمل کنه.
      

        احساسات مختلفی را با خواندن آن تجربه کردم و امید و انگیزه بسیار زیادی به من داد.
شاید بشه گفت اولین کتابی بود که بعد از تموم شدن آن ناراحت شدم.