یادداشتی بر بلندی‌های بادگیر:

کودکی‌ات را به‌ یاد آر.

وادرینگ هایتس رمان ساده‌ای نیست. تازه است، غیرمعمول و تیره. 
نوشتن درباره‌ی عشق آسان است. بسیاری درباره‌ی عشق نوشته‌اند، اما از نفرت، کینه‌ و انتقام آمیخته به عشق نوشتن راحت نیست. 
اتمسفر گوتیک به‌زیبایی رمان را تسخیر کرده‌است و از مهم‌ترین بخش‌های رمان فضای تیره، وحشی و وهم‌انگیزی‌ست که داستان کینه‌ورزی پسرکی غریب به‌نام هیث‌کلیف را روایت می‌کند! هیث‌کلیف به دلایلی از رسیدن به عشق کودکی‌اش، کاترین، بازمی‌ماند که مهم‌ترین این دلایل موقعیت اجتماعی و طبقه‌اش در جامعه‌ی انگلستان است. نرسیدن او به کاترین محرک هیث‌کلیف برای انتقام از تمام کسانی‌ست که در نظرش مانع این وصال بوده‌اند. 
 امیلی برونته با تنها کتابش نشان می‌دهد تا چه اندازه نویسنده‌ای بی‌پروا، خلاق، متفکر و حتی آدم‌شناس بوده است! او داستانی را به ادبیات داد که در باطنش به مطالعه‌ی جنبه‌های متفاوت عشق می‌پردازد، حال آن‌که اصلی‌ترین محرک داستان عشقی‌ست که از کودکی تا مرگ کاراکترهای اصلی رمان را در برمی‌گیرد، عشقی که با بزرگ شدن هیث‌کلیف سیاه‌تر و تبدیل به ویروسی کشنده به‌نام انتقام می‌شود و دو خانواده‌ی ارنشاو و لینتون را در خود غرق می‌کند.
در انتقام هیث‌کیف، نفرت است. در نفرت‌اش، کینه و در کینه‌اش عشقی ویران‌گر. نهال عشقی که از کودکی با او رشد کرده و حالا از تنه‌اش تبری ساخته که با آن زندگی همه‌ را نابود می‌کند، من‌جمله زندگی خودش را. 
رئالیسمی که برونته در شخصیت‌پردازی کاراکترهایش، دیالوگ‌ها و توصیفات به‌کار گرفته‌است، با اتمسفر گوتیک رمان آمیخته و نتیجه‌ی این هماهنگی نبوغانه می‌شود‌ یک اثر چندلایه‌ی عمیق و دارک.
نشان دادن تحول احساسات و زندگی در طول زمان، از جذاب‌ترین ویژگی‌های رمان است. بزرگ شدن، زمانی که تصورات خیال‌انگیزمان از زندگی و آینده‌ای روشن، جایش را به واقعیت دردناک و «گوتیک!» زندگی می‌بخشد.

هیث‌کلیف، کاراکتر اصلی رمان، از منحصربه‌فردترین کاراکترهایی‌ست که در طول مطالعه‌ی دست‌وپا شکسته‌ام از ادبیات انگلستان خوانده‌ام و کاترین بی‌پرواترین کاراکتر‌ از میان برونته‌ها.
خوانش وادرینگ هایتس به زبان اصلی نویسنده چندین برابر لذتش را بیش‌تر می‌کند. خواندنش کمی سخت و نوشتن درباره‌اش سخت‌تر است.
        

          واقعا کتاب جذابی بود برای من،  انگار زنانی مثل شخصیت اول فیلم رو همه جا دیدم و یک جاهایی خودم هم چنین دختری بودم،  نگاه میکنم به فضای داستان که مردها چطور دور دختر می‌پلکند ولی او را نمی‌خواهند آرامشی که دور هاله‌اش را گرفته می‌خواهند.  به او نزدیک می‌شوند و از روی احساساتش که آنها را بروز نمی‌دهد رد می‌شوند. 
        

          زنان فوق العاده درباره زنانی است که ازدواج نکرده اند، احساسات را در خود سرکوب کرده‌اند و همیشه به نیاز دیگران بیش از نیازهای خودشان پاسخگو بوده‌اند.
زنانی که همیشه خواسته اند به دیگران کمک کنند، گره ای را باز کنند و از خود برای راحتی دیگران بگذرند.
زنانی که مدتهاست خودشان را فراموش کرده‌اند و هیچ حواسشان نیست قلبی در سینه دارند که دلش می‌خواهد یک بار هم که شده تنها برای خودش بتپد . قلبی که از دوست داشتن دیگران و فراموش کردن خود خسته شده است و می‌خواهد اندکی هم که شده دست از این فوق العاده بودن بردارد....
        

          زنان فوق‌العاده قبل از هر چیزی یه اثر متفاوته.
یه رمان کلاسیک انگلیسی، اما نه با فضای مرسوم کتاب‌های کلاسیک. اینجا دیگه دخترهایی رو نمی‌بینیم که تمام هم و غمشون ازدواج و زدن مخ پسرها باشه، مهمونی‌های رسمی عصرانه و مجالس رقص توی این کتاب دیده نمی‌شه و کلا فضا، فضای افراد مذهبیه.
من با کتاب همراه شدم، اما چیزی نیست که هر کسی خوشش بیاد. یک مقدار هم کتاب من رو یاد "چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم" انداخت، به خاطر شکل روایت راوی.