داستانی روان و مهیج مثل کتاب‌های قبلی نویسنده. مفاهیمی که در عین سادگی مطرح می‌شوند ولی نیازمند فکر کردن‌های زیاد هستند. حتما پیشنهاد میکنم.

بخشی از کتاب: 
نیچه: ساعت شنی جاودانِ وجود بلاانقطاع سر و ته می‌شود و تو هم همراهش، ای ذره‌ی غبار!
اگر به بعضی از ما، فقط معدودی، اجازه‌ی به خاطر آوردن داده شده باشد چه؟ اگر می‌تونستم با حافظه‌ای دست‌نخورده برگردم به نقطه‌ی مبداء تا کل داستان را تعریف کنم چه؟ آیا اصلا زحمت اخطار دادن به بقیه را به خود می‌دادم؟ بعید می‌دانم و، راستش، کی حرفم را باور می‌کرد؟ ‌
          

            به نظرم بد نیست که آدم گاهی برای زنگ تفریح هم که شده ، آثار جنایی و معمایی هم بخونه و لذت حل معما و حدس زدن رو به خودش بچشونه.
برای اینکار هم آگاتا کریستی بهترین گزینه ست.
کتابی که از همون صفحات اول معما رو مطرح میکنه و در طول داستان هی بر ابهامات معما اضافه میکنه و میذاره شما با حدس هاتون پیش برید و آخر داستات هم یک رو دست جانانه بهتون میزنه و معما رو حل میکنه.
داستان های پلیسی واقعا جذاب و خوندنی و سرگرم کننده ن.
          

            در دومین تلاش برای خواندن موفق شدم.
سعی کنید از پس گردنه ی اول کتاب یعنی 100 صفحه اول هر طور شده بر بیاید تا بعد با یکی از بهترین داستان های عمرتان آشنا شوید و یکی از بهترین پایان بندی های دنیا را بخوانید.
داستان هر چند برای من به عنوان مخاطب فارسی زبان در سال 2020 چندان ملموس نیست اما مفهوم و بنیاد حرف هایی که نویسنده سعی در گفتن دارد به شدت هم در روزگار ما و هم در همه ی روزگاران جاری و ساری ست و قابل درک. 
کلا از دست ندید.
اگر اذیت کرد آن اوایلش تحمل کنید، می گذرد.
          

            داستان جنگ باید مثل خود جنگ باشد: قدرتمند، تلخ و ویرانگر. هرس همه این ویژگی‌ها را دارد. 

تصادفا مطالعه این کتاب همزمان شد با وقایع این روزهای خرمشهر.
خرمشهر مثل نوال هرس است. که با جنگ ویران شد و دیگر به پیش از جنگش بازنگشت.
لعنت به جنگ که با هیچ قطعنامه و صلح و آتش بسی تمام نمی‌شود.
          

            فکر نمی‌کردم اینقدر قوی و عمیق باشه. هم نشینی لطافت، زنانگی، مادری با جنگ، خون و مرگ. نویسنده با قدرتمندی تمام این هم‌نشینی رو قلم زده.
زاویه‌ای که برای نگاه کردن به جنگ انتخاب شده، نقطه قوت کار هست.
برخلاف اسم نچسب کتاب، کار خوبی از آب در آمده. 
من  از خواندنش لذت  بردم.
          

            نسیبه گفت  : «توی جنگ جنازه‌ی یه بچه رو دادم به مادرش. دستش نبود. مادرش جنازه‌یه دید. نشست رو خاکا. گفت بچه‌م غصه میخوره بی‌دست. فقط می‌گفت دستشه پیدا کن.  صورتش یادم نمی‌ره. چشماش هم. برگشتم سردخونه‌ی بیمارستان. یه دستی پیدا کردم. نمی‌دونستم مال کیه. پیچیدمش تو پارچه و بردم گذاشتم تو بغل مادرش. دستمه بوسید، جنازه‌شه برداشت رفت. فرداش که بیدار شدم صورتم ئی ‌طور بود.»
نوال نگاه کرد به صورت نسیبه. ماه‌گرفتگی‌اش انگار جای سیلی دستی خونی بود که به صورتش زده باشند. گفت«از جنگ نگو. باید جنگ یادم بره.»
-از متن کتاب-

قصه داستان شاید قصه‌ی همین «باید» است. مرد فرزند مرده‌ای که گمان می‌کند «باید» گذشته را پشت سر بگذارد و زنی که نمی‌تواند صداهای گذشته را نبیند، نشنود..
در جایی عاقله زنی به مرد می‌گوید  : « زن نباید ببینه بچه‌هاش مرده‌ن، خونه‌اش رمبیده، زمینش پوکیده. مردا برن زمینا بمونن. ما آدم نیستیم رسول. برده‌مون ته‌ته سیاهیه نشون‌مون دادن و آورده‌ن‌مون زمین. ما از جهنم برگشته‌یم. نگاه‌مون کن؛ ما مرده‌یم. »

قصه باور کردن این مرد و پذیرفتن این حقیقت زندگی‌اش است: که بعد از جنگ هیچ‌چیز به حالت قبلش بر نمی‌گردد.
پذیرفتن این حقیقت که نیمی از سال عفرا پیش عمران است و مادرش می‌گرید و پاییز و زمستان لاجرم سهم زندگان می‌شود.
          

            چون رمان پاییز فصل آخر سال است رو دوست داشتم، دومین رمان خانم مرعشی رو هم تهیه کردم، قلم ایشون واقعا جالبه. این داستان خیلی خوش خوان و جذاب بود. انقدر جزئیات درش بود که راحت میتونید تصویرسازی کنید و روند داستان رو مثل فیلم تو ذهنتون پیش ببرید! اتفاقات گذشته و حالِ داستان اکثرا در یک فصل بیان شده بود ( یعنی مثلا یه پاراگراف راجع به حال بود پاراگراف بعدی راجع به گذشته) من اینو دوست داشتم، اینکه یکم از پاراگراف رو بخونی تا کشف کنی راجع به چه زمانی داره حرف میزنه.
در کل ارزش خوندن داره. تعداد صفحاتشم کمه و اگه درگیر داستانش بشید خیلی زود تموم میشه.
          

            دقیقا یادم نیست هرس را کی خواندم. هرس کار دوم خانم نویسنده اثر که موفق هم از آب درآمده. به نظرم به کاری می گویند موفق که نویسنده با تکنیک و پیرنگ درست به هدفش برسد و خانم مرعشی این کار را انجام داده. درباره ی نوشتن و تکنیک کتاب، یادداشت های خوبی نوشته شده و من زیاده نگویم. منتهی یک چیزی را باید نسبت به کتاب بدانید تا تکلیفتان روشن شود‌‌‌. هرس سیاه است، به سیاهی چادر شخصیت زن داستان، نوال. غبارگرفته به اندازه ی گرد و خاکِ همیشگی خوزستان. به تعبیر من و خیلی ها کتاب ضدجنگ است. بیش از اندازه ضدجنگ. پس قرار نیست با یک اثر دفاع مقدس مواجه شوید. قرار نیست با قهرمان و  پیروزی و رشادت و شهادت مواجه شوید. کتاب بخشی از جنگ را روایت می کند، نه همه ی آن را. خانم مرعشی روی بخشی دست گذاشته که مخاطب مطمئن شود جنگ هیچ زیبایی ندارد. هر چند شاید با ذائقه ی من نسازد. با ذائقه ای که با پرداخت به قهرمان های جنگ تحمیلی و سلوکی که آوینی از جنگ  انتظار دارد.
اما شما کتاب را بردارید، بخوانید، همراهش شوید و از جنگ بیزار شوید.