زندگی جدی و اندوهگین است . ما را به این دنیای شگفت انگیز می آورند،اینجا یکدیگر را می‌بینیم، با هم دوست و آشنا میشویم و لحظه ای کوتاه سرگردان با هم پرسه می زنیم. سپس ناگهان و ناروا همدیگر را از دست می‌دهیم و با همان شتابی که آمده بودیم می‌رویم.

هر چه دلبستگی های انسان کم تر باشد رنج و سختی انسان هم کمتر است ؛کسی که می‌خواهد از همه رنج ها رها شود باید یا دلبستگی های خود را از ریشه رها کند یا باید به چیزی دلبستگی داشته باشد که هیچ وقت از او جدا نشده و از دست نمی رود.

مهم ترین ریشه رنج ها و دردها دلبستگی ها است ؛وقتی به چیزی علاقه مند هستیم و آن را از دست می دهیم یا امیدواریم بدان برسیم و نمی رسیم از فراق آن چیز رنج می بریم و درد می کشیم.

انسان عاقل کسی است که بعد از سنجیدن تمام ابعاد یک قضیه و نفع و ضرر های آن در کوتاه مدت و بلند مدت ،برآیند همه را باهم به دست آورد و اگر برآیند آن لذت و سعادت بود بدان اقدام ورزد ،و گرنه لذت های پست یا موقتی که درد و پشیمانی بزرگ یا طولانی را به دست بیاورد شایسته طلبیدن نیست.

دنیا نسبت به آخرت چون خواب نسبت به بیداری است؛وقتی انسان به عالم آخرت کوچ می‌کند می‌بیند دنیا نسبت به آن عالم آن قدر کوتاه و تاریک و بی آب و رنگ و بی اثر بوده که گویا فقط چند روزی را در خواب پشت سر گذاشته است و می‌فهمد دلبستگی به این دنیا چقدر پوچ و بی ارزش بوده است.