جلد چهارم رو هم تموم کردم 
راستش اوایلش یکم ازش دلسرد شدم و واقعا حوصله سربر بود 
آنی از خونه‌ش و همه ی شخصیت هایی که می‌شناختیم دور میشه و احساس غریبانه ای به خواننده دست میده
آنی به دنیای جدیدی قدم می‌ذاره و با یک عالمه شخصیت جدید آشنا میشه
البته کم کم دست خواننده رو میگیره و وارد داستانش میکنه.
یه چیزی که خیلی سرش حرص خوردم سانسور های زیادش بود که تا می‌رسیدی به قسمت جذاب ماجرا که نامه های عاشقانه‌ی آنی به گیلبرت بود می‌نوشت چند صفحه حذف شده ، چند پاراگراف حذف شده و...
همین به نظرم از جذابیت کتاب کم کرده بود.

قلم لوسی ماد مونتگومری فوق العاده‌ست طوری که فضاسازی می‌کنه طوری که اتفاقای جالب رو پشت هم می‌چینه که گاهی کلی می‌خندی و گاهی اشکت در میاد.
خیلی وقتا انقدر غرق داستان می‌شم که باور کردن اینکه این کتاب فقط برگرفته از قوه‌ی تخیل نویسنده‌ست برام سخت میشه
      

        گویی از نگاه او وطن، زیباترین نقطه ی دنیا بود و اهمیتی نداشت که زیر آسمان نقاط دیگر،چه مناظر شگرفی خفته بودند.
      

        خانم لیند همیشه از روزهایی که هنوز نیامده اند، شکایت می‌کند. او می‌گوید هر وقت منتظر اتفاق خوشایندی هستی، مطمئن باش که کم یا زیاد ناامید می‌شوی. هیچ چیز هرگز آن‌طور که انتظار داری، نمی‌شود. خب شاید این حرف درست باشد. اما یک جنبه‌ی خوب هم دارد؛ چیز های بد هم هرگز آن‌طور که انتظار داری نمی‌شوند؛ یعنی همیشه کمی بهتر از چیزی می‌شوند که فکرش را کرده‌ای.