"آنگاه نگاه گاه آه از دوری"
با همین مصراعش تنها‌یتان می‌گذارم.
      

        مرا در کتابخانه‌ای رها کنید و چند ساعت بعد بیایید دنبالم. حالا اگر بپرسید اسم ۱۰ کتابِ موجود در آن کتابخانه را بگو، نمی‌توانم. درست است که طرح جلد‌ها را می‌بینم، کتاب‌ها را ورق می‌زنم، کاغذ‌ کاهی را بو می‌کنم و اسم کتاب‌ها را هم می‌خوانم. اما اگر بخواهم کتابی برای خواندن بردارم انتخاب من از روی اسم نویسنده‌اش است.
کاظم بهمنی را نمی‌شناختم که توی کتابخانه‌ی پدرم به  عطارد برخوردم. طرح جلد آن نسخه‌اش متفاوت بود. کاغذ کاهی هم نداشت. چه شد که بَرَش داشتم را نمی‌دانم ولی اینقدر بدانید از آن موقع به بعد، کاظم بهمنی برایم خیلی مهم شد. غزل‌های با ردیف‌های اسمی‌اش جذاب است. شاید خیلی‌ها معتقد باشند غزل، برای شعر روایی خوب نیست.‌ اما غزلِ"پشت رول ساعت حدودا پنج شاید پنج و نیمِ" او محشر بود. از خواندنش پشیمان نمی‌شوید.
 "پیشآمدِ"  کاظم بهمنی کاغذ کاهی داشت!
      

        سرشار از اسلوب معادله. شعرهایی که کشف داشته باشد می‌چسبد.
      

        دلخوش به نگاهِ گاه گاهت هستم
شرمنده‌ی چشم بی‌گناهت هستم
پاداش کدام کار خوبم هستی؟ 
تاوان کدام اشتباهت هستم؟

شاید این رباعی شما را به خواندن این کتاب، مجاب کرد!
      

        بابا همیشه با لهجه‌‌ای جدی می‌گفت: ما هنوز امام(ره) رو نشناختیم.
با خوندن این کتاب، بیشتر به حرف بابا رسیدم. یعنی بابا اونقدر امام(ع) رو می‌شناخت که می‌گفت هنوز نشناختیم این حکیم فرزانه رو.
      

        قبل از رفتن به کلاس اول، اولین کتاب عمرم را خواندم. 
تا دو سال بعد از خواندن آن کتاب، هربار که به کتابخانه می‌رفتم و کتابی به امانت بر می‌داشتم، پدرم از من می‌خواست تا مثل خودش نام این کتب را در یک دفتر یادداشت کنم‌؛ با ذکر: تاریخ مطالعه کتاب، ناشر، نویسنده، تعداد صفحات و البته نظرم. همیشه هم یک "باشه" قلابی می‌گفتم و این پیشنهادش را پشت گوش می‌انداختم تا اینکه به این کتابِ کراوات‌پوش برخوردم.
اولین دفعه‌ای که کتابی را یکسره خواندم، اولین باری که یک کتاب را از سر ذوق، بلند بلند مطالعه کردم و اولین باری که یک کتاب برایم لذت پُست کرد را مدیون این طُرفه‌ هستم.
این کتاب، مجابم کرد که آن "دفتر یادداشت کتاب‌های خوانده شده‌ام" را از پدرم به ارث ببرم و "قصه‌های حسن کچل" شد اولین اسم توی دفتر.
حالا پس از هشت سال، وقتی با صفحات آن دفتر چشم تو چشم می‌شوم، جلوی هر _حدود ده_کتابی که نویسنده‌اش حسین فتاحی‌ست، نئون جمله‌ی "عالی بود" هی روشن‌تر از قبل می‌شود.
      

        بابا همیشه آدامسِ نخواندن کتاب‌هایی که توی کتم نمی‌رفت و همراهش نمی‌شدم را به من تعارف می‌کرد.
درست هم می‌گفت. اگر کتابی را که متوجه‌ نمی‌شوی بخوانی مثل گل آفساید است؛ با خواندنش گل می‌زنی ولی این آفساید با var هم بر نمی‌گردد.
۱۲ سالم بود که بعد از خواندن حدود نیمی از این کتاب، نگاه چسبناکم را از آن گرفتم و زیر لب با لحنی منحنی گفتم" خداحافظ! گل سرخ. آخر آن موقع جهارپایه‌ی زیر پایم کوتاه بود و نمی‌توانستم چهره مفهوم این کلمات رشید را هضم کنم.  من توی آفساید بودم و کتاب پدرم را نصفه‌نیمه رها کردم تا بعد. 
چندتا ۳۶۵ روز گذشت و دوباره کتاب را گرفتم توی دستم تا از اول بخوانم و خواندم.  کلماتش مهربان‌تر نگاهم می‌‌کردند. کلماتی که عطر شهدای شهرم توی عمق نگاهشان چمباتمه زده بود.
این‌بار کتاب سبک‌تر از دفعه قبلی بود‌.