و از یک کتاب شعر جز رسیدن به حال خوش چه انتظاری می توان داشت و من((کنون دیوانه و مستم،نمیدانم کجا هستم))
        

          بعد از مدت ها زنده باد شعر:)
فقط شعر های آیینی رو نریز وسط عاشقانه ها :|
        

          خوب است 
        

          تو همانی که دلم لک زده لبخندش را
او که هرگز نتوان یافت همانندش را
 
منم آن شاعر دلخون که فقط خرج تو کرد
غزل و عاطفه و روح هنرمندش را

از رقیبان کمین کرده عقب می‌ماند
هر که تبلیغ کند خوبی دلبندش را

مثل آن خواب بعید است ببیند دیگر
هر که تعریف کند خواب خوشایندش را

مادرم بعد تو هی حال مرا می‌پرسد
مادرم تاب ندارد غم فرزندش را

عشق با اینکه مرا تجزیه کرده است به تو
به تو اصرار نکرده است فرایندش را

قلب من موقع اهدا به تو ایراد نداشت
مشکل از توست اگر پس زده پیوندش را

حفظ کن این غزلم را که به زودی شاید
بفرستند رفیقان به تو این بندش را

منم آن شیخِ سیه روز که در آخر عمر
لای موهای تو گم کرد خداوندش را
        

          تماشایش رقــم می‌زد خروج از دامن دیـن را
بنا کرده است در چشم‌اش فلک قصر شیاطین را
 
اگــــر دور تو می‌گردد نظـر بر ظاهرت دارد
که پیچک خشک می‌خواهد تن گل‌های غمگین را
 
به عشق اولت شک کن ،که در این شهر و این دودش
درختــــان شــوم می‌دانند باران نخستیـن را
 
مگو این شاخه‌ی تنها کــه تنها یک ثمر دارد
چطور از خود جدا سازد اناری سرخ و شیرین را
 
به این سو هم نگاهی کن،نگاهی درخورم؛یعنی
تفنگ ِ میــرزا مشکن غـــرور ِ ناصرالدیـــن را
 
چرا جامِ بلورینـی بلغزد بر لبِ سینی؟!
چرا باید بترسانی خمارِ دور پیشین را؟!
 
تو مثل قوم صهیونی که با آن چشم زیتونی
به اشغالت درآوردی دلِ من، این فلسطین را
 
کمی آن سوی دیدارت چنان شعری نصیبم شد
که درحد کسی چون خود ندیدم آن مضامین را
 
تو ای شاعرتر از «سیمین!» به «رستاخیز» اگر آیی
بپوشد سایـــه‌ی شعــرت فروغ هـر چــــه پروین را
 
غزل‌هایــی کــه بر رویت اثر گفتی ندارد را
برای ماه می‌خواندم نظر می‌کرد پایین را
 
سر از سنگینــی فکـــر وصالت درد می‌گیرد
به بستر می‌برم اما همین سردرد سنگین را
 
به خوابــم آمدی حالا، نفس بالا نمی‌آید
بگویم یا نگویم «یا غیاث المستغیثین» را

باران نخستین
از مجموعه شعر «عطارد»/ #کاظم_بهمنی
        

          زخم‌های خود از تجارب ناکام عاطفی‌تان را با خواندن کتاب عطارد، تبدیل به دمل‌های چرکین کنید.
        

          من نمیخوام بگم کتاب شعر قوی بود یا ضعیف
می‌خوام بگم هر کسی این کتاب رو بخره میتونه با یکی از شعرهای کتاب ارتباط قوی بگیره.
لذت بردم از خوندن بیت به بیت کتاب...
سعی کنید کتاب رو بخرید و بخونید.
(تو همانی که دلم لک زده لبخندش را
او که هرگز نتوان یافت همانندش را)
        

          مرا در کتابخانه‌ای رها کنید و چند ساعت بعد بیایید دنبالم. حالا اگر بپرسید اسم ۱۰ کتابِ موجود در آن کتابخانه را بگو، نمی‌توانم. درست است که طرح جلد‌ها را می‌بینم، کتاب‌ها را ورق می‌زنم، کاغذ‌ کاهی را بو می‌کنم و اسم کتاب‌ها را هم می‌خوانم. اما اگر بخواهم کتابی برای خواندن بردارم انتخاب من از روی اسم نویسنده‌اش است.
کاظم بهمنی را نمی‌شناختم که توی کتابخانه‌ی پدرم به  عطارد برخوردم. طرح جلد آن نسخه‌اش متفاوت بود. کاغذ کاهی هم نداشت. چه شد که بَرَش داشتم را نمی‌دانم ولی اینقدر بدانید از آن موقع به بعد، کاظم بهمنی برایم خیلی مهم شد. غزل‌های با ردیف‌های اسمی‌اش جذاب است. شاید خیلی‌ها معتقد باشند غزل، برای شعر روایی خوب نیست.‌ اما غزلِ"پشت رول ساعت حدودا پنج شاید پنج و نیمِ" او محشر بود. از خواندنش پشیمان نمی‌شوید.
 "پیشآمدِ"  کاظم بهمنی کاغذ کاهی داشت!
        

          برای شعر خوب خواندن 
        

          کتابِ شعر معمولی بود. 
اگر شعر‌های آیینی به صورت پراکنده در بین غزل‌های عاشقانه نبود بیشتر لذت می‌بردم. 

        

          پیش تر وام عشق دادی تا بخرم آبرو برای خودم
ناله سر میدهم مگر با اشک بدهم قسط های وامت را...