از اون کتابهایی که باید عرق ریزان بخونیش، سخته رسم الخط روایی داستان رو اینطوری درآوردن، شاید حتی لازم باشه دوبار بخونی که از همه چیزش سر در بیاری....
      

        مگه باید حتما هر چیزی خوندیم یه نظری هم بدیم؟ خوب بود دیگه، پر از استعاره و کنشها و واکنشهای فرد و جامعه...
      

        هیچی درباره جنایت درسدن نمی دونستم متاسفانه,  و سربازهای پیزوری آمریکایی که به ضرب دگنگ فیلمهای هالیوودی و بازیهای اکشن برای ما ابرقهرمان تصویر شده اند....
      

        رمان خوبی بود، حس تکمیل شدن تدریجی یک پازل و شگفتی دیدن نهایی سیمای زنی در میان جمع
      

        تو نوجوانی خوندمش، خیلی دلم می خواست دوباره میخوندمش ولی نمی‌دونم دوباره اون حس کشف و شهود بهم دست میده یا نه!
      

        خلاصه کتاب را از پادکست بی پلاس گوش دادم و میخواهم بخوانمش، تغییر زاویه دید و انعطاف فکری یکی از نیازهای ضروری زندگی بشر امروز است.
      

        حیف فرصت، حیف ژاپن، حیف سفر، حیف یامین پور!
بعد از نیم دانگ پیونگ یانگ خواندمش و طبیعی بود که انتظارم از یک سفرنامه نویس عزلت و گوشه نشینی در کنج معبد تنهایی خودش نباشد...
      

        سفرنامه نویسنده از سفر به کره شمالی، و چه سفری و به چه کشوری، تلاش مولف برای گریز از محدودیت‌ها و دیدن نادیدنی ها ستودنی است، مخصوصا اگر مقایسه اش کنیم با سفرنامه کاهن معبد جینجا!
      

        خوندمش فقط برای اینکه خونده باشمش ، هیچی بهم اضافه نکرد و نخوندنش کسری برای کسی نیست...