هوالعماد
اوایل کتاب شخصیت وحید افراخته مو به تن آدم سیخ میکند چگونه در شروع  با یک نیت درست به اقداماتی وحشتناک و غلط میرسد 
تصویر سازی کتاب عالی بود 
فیلم زیبای سیانور هم مکمل خیلی خوبی برای این کتاب می‌تواند باشد
زیر نویسهای کتاب به غنای کتاب خیلی کمک کرد 
        

          من خیلی سبک زندگی نامه دفاع مقدسی نخوندم، یعنی راستش خیلی علاقمند نیستم، این کتاب رو هم با معرفی یکی از دوستانم در استوری اینستاگرام پیدا کردم و از جلدش خوشم اومد و خریدم :)
همینقدر غیر فرهیخته!
چند صفحه اولش رو که خوندم فکر کردم که احتمالاً دوستش نداشته باشم پس دیگه ادامه ندادم، اما کتاب رو که بستم ذهنم مدام پی نسرین و داستانش بود و نیروی درونی ای منو می کشید تا دوباره کتاب رو باز کنم و ادامه داستانش رو بخونم!
من قبل از خوندن این کتاب تصویر خیلی خوبی از روز های جنگ آبادان و خرمشهر نداشتم، ولی بعد از خوندنش دلم برای زن ها و بچه ها و همه خونه زندگی های جنوب که در جنگ از بین رفتن، می تپید و می سوخت!

با قسمت های تلخ کتاب گریه کردم، در کل هر جا بحث مادر و فرزندی باشه اشکم دم مشکمه :) و چیزی که از کتاب دوست داشتم اصالت و بی غل و غشی خود نسرین و همینطور روایت روون و شیرینی بود که از اون روزها داشت. انگار داری کنار همه اون خانواده ها زندگی می کنی، با اونها به شهر های دیگه مهاجرت می کنی و سختی می کشی و از برگشت همسر هاشون خوشحال میشی.

بعد کتاب رفتم مصاحبه خانم باقرزاده رو هم دیدم، اقدام تکمیلی خوبی بود تا تصویرم از این زن قوی کامل بشه :)

اگر داستانی شبیه به ساجی سراغ دارید، لطفاً بهم معرفی کنید.
        

          من چندان رابطهٔ خوبی با کتاب‌هایی که از زبان همسران شهدا روایت میشه ندارم.
این مشکل هم اصولا بعد از ازدواج خودم شروع شد.

بعد ازدواج که یه حسی از زندگی زناشویی و وابستگی به همسر پیدا کردم خیلی از رفتارهای شهدا با همسراشون حرصم می‌داد 😅 (بعضی‌ها میگن کتاب‌های این‌طوری فانتزی غیرواقعی واسه آدم ایجاد می‌کنه، ولی برای من قضیه قشنگ برعکسه 😄).

ولی این کتاب برام اینطوری نبود...

یه مشکل بزرگ من تو این دسته از کتاب‌ها چیزیه که می‌دونم خیلی از دوستان مذهبیم باهاش موافق نیستن.
من از اینکه می‌دیدم اون آقای همسر یک‌سره دنبال شهادته و هی راه به راه می‌گه برام دعا کن شهید بشم، راضی باش که شهید بشم، خیلی حرصم می‌گرفت.

تو این کتاب قضیه اصلا این نبود.
اینجا این مرد می‌خواست بره بجنگه تا از کشور و انقلابش دفاع کنه ولی همین آدم هم‌زمان عاشق زندگی بود.
بله، زیر توپ و تانک حلوا خیرات نمی‌کنن و وقتی نتونی جبهه رو رها کنی خیلی احتمال داره نصیبت شهادت باشه.
ولی این اون هدف غایی نیست، متوجه می‌شید چی میگم؟ 

یه جورایی من رو یاد فیلم تنگهٔ ابوغریب‌ میندازه. اونجا هم اون آدما واقعا همه می‌خواستن «زندگی» کنن ولی رفتن و همه هم «شهید» شدن...

حالا بریم سراغ خود کتاب

🔅🔅🔅🔅🔅

من خیلی نتونستم با بچگی‌های نسرین ارتباط برقرار کنم. این حد از عاشق ازدواج بودن و «دختر» بودن برام جالب نبود 😄
ولی روایت کتاب هر چی پیش رفت جذاب‌تر شد و خیلی بیشتر درگیرم کرد.

یه سری جاها هم از لحاظ توصیف‌های زنده و برانگیختن احساسات عالی بود، مثل عزاداری‌ها برای ماجرای سینما رکس و از اون بهتر توصیف‌های شروع جنگ.
این دومی‌ خیلی خیلی عالی بود، طوری که خواننده هم با خوندن و شنیدن این سطرها می‌شد یه جنگ‌زده که مجبور شده خونه‌ش رو رها کنه و همه جا خون و ویرانی ببینه... 

و بعد شرح ادامهٔ ماجرا و نوع زندگی یه دختر جنگ‌زده با مردی که نمی‌تونه راحت تو خونه بشینه وقتی شهرش دست نیروهای مهاجمه...

چقدر خانم ضرابی‌زاده همهٔ این‌ها رو قشنگ درآورده بود، واقعا دست مریزاد.

البته به نظرم یه سری توصیف‌های غیرضروری هم این وسط‌ها پیدا می‌شد که نسبت به کل کتاب اونقدرها هم چشم‌گیر نبودن.

کلا هم اینجا با آدم‌های فوق مذهبی و عارف‌مسلک طرف نیستیم و همین باعث میشه آدم احساس قرابت بیشتری با شخصیت‌ها داشته باشه. 

غم و غصه‌های اصلی هم حدود یک‌سوم پایانی کتاب شروع میشه.
غیر از شهادت آقای باقرزاده یه موضوع دیگه هم بود که نمیگم تا لو نره.
فقط در این حد بگم که این تیکه‌ها واقعا دلم رو آتیش زد...

بعد هم که می‌رسیم به اصل شهادت... تو آخرین گزارش پیشرفتم از این کتاب نوشتم که چطور موقع گوش دادن این تیکه‌ها اشک می‌ریختم... عجب دردی داشت و چقدر غمش سنگین بود...

🔅🔅🔅🔅🔅

همون‌طور که گفتم من نسخهٔ صوتی کتاب رو گوش دادم، با صدای خانم فضه سادات حسینی، همون اخبارگوی چادری صدا و سیما.
متخصص لهجهٔ جنوبی نیستم ولی اونقدری که می‌فهمیدم اجرای ایشون از لهجهٔ مادر نسرین خیلی خوب بود و این مادر برای من یکی از شخصیت‌های بسیار دوست‌داشتنی این کتاب بود.
کلا هم به نظرم بسیار اجرای خوبی بود و واقعا از شنیدن این کتاب زیبا با صدای ایشون لذت بردم و تبدیل شد به یکی از بهترین کتاب‌های دفاع مقدسی که خوندم...
        

          اینم اضافه شد به فهرست کتابای دفاع مقدسی که نتونستم دوستشون داشته باشم...
البته بیشتر این فهرست شامل کتابایی میشه که از زبان همسران شهدا نوشته شده و منم کلا با این سبک مشکلات بنیادینی دارم...

با این حال توصیف حس و حال ملت بعد از انقلاب برام خیلی جالب بود...

مثلاً اینکه شهرداری می‌خواست فلان جا رو آسفالت کنه یه مشت دختر و پسر خودجوش می‌رفتن براش بیل می‌زدن و جاده رو صاف می‌کردن!!! واقعا تصور کنید! همچین چیزی الان تصورش هم خنده‌داره...
یا اینکه می‌رفتن تو روستاها و برای کمک به کشاورزا محصولاتشون رو درو می‌کردن! 
یعنی کسایی که این انقلاب رو واقعا از خودشون می‌دونستن و براش از جون و دل مایه می‌ذاشتن.
نمی‌گم این چیزا دیگه نیست، فقط حس می‌کنم ماهایی که هنوز به این انقلاب دل‌بسته‌ایم یه حالت خوش‌خوشانی پیدا کردیم، حداقل بعضیامون... یه حالتی که حالا زیر باد کولر بشین و لم بده و دو تا پست بذار و سر انقلاب از صدر تا ذیلش منت بذار 🤷‍♀️ (توجه کنید که دارم کسایی رو می‌گم که هنوز این انقلاب رو قبول دارن، کسی نگه این چیزی که الان هست دیگه ارزش فداکاری نداره 😅)

اینم جالب بود که انگار واقعا فرقی بین زن و مرد تو اینکه چه کاری می‌تونن انجام بدن نبود... نمیگفتن مثلا کارای نظامی مردونه‌ست. و یا اینکه انگار هیچ نگاه جنسی وجود نداشت، واقعا چطور میشه؟ شایدم این از اثرات انقلاب به معنای عامه، یعنی یه تحول و دگرگونی واقعی که یه دفعه همه نگاه‌ها رو می‌بره رو افق‌های خیلی دورتر و این چیزا دیگه پیش اون اهداف اهمیتشون رو از دست میدن... نمی‌خوام نتیجه‌گیری کنم یا بگم این رویکرد درسته، صرفا به نظرم جای فکر داره...
        

          نظرم درباره این کتاب و اینطور کتاب ها به طور کلی اینه که واقعا بستگی داره به فردی که داره میخونش
درباره  کتاب پاییز آمد
دختر مجرد دم بخت بخونه: باید مراقب فانتزی سازی و ایجاد توقع داشتن همچین همسری باشه
خانم متاهل بخونه: باید مراقب مقایسه ها با همسر خودش باشه
آقای مجرد بخونه: میتونه الگو بگیره ولی یکسری حالات خصوصی رو گفته که نمیدونم یک آقای مجرد با خوندنش چی تو ذهنش میگذره و حالش چطوری میشه!
آقای متاهل بخونه: اینم میتونه الگو بگیره اما باید حواسش باشه کپی برداری احمقانه نکنه
        

          📕 مگر چشم تو دریاست
👤جواد کلاته عربی
📚 انتشارات ایران
📖  ۲۴۰ صفحه
💲۱۱۰ هزار تومان


✍🏻
این کتاب، خاطرات خانم انسیه جنیدی مادر چهار شهید بزرگوار دفاع مقدس به روایت آقای کلاته عربیه.
 خاطرات و سرگذشت این خانم و همسر و فرزندانشون بسیار  خواندنی بود -که به گفته‌ی آقا ، آقای جنیدی از اولیاء الله بودند و به فرموده‌ی آیت الله بهجت مستجاب الدعوه- 
و نویسنده سوژه‌ی بسیار ناب و غنی‌ای رو انتخاب کرده ولی متاسفانه اینطور به نظر می‌رسید که صرفا مصاحبه‌های ضبط شده رو عینا پیاده کردن و به عنوان نویسنده ، دخل و تصرفی در نوع نگارش، ترتیب وقایع، رنگ و لعاب دادن با توصیفات بجا و.... انجام ندادن.
بخش‌های مهمی از کتاب مثل جریان شهادت فرزند اول بسیار خشک و بی‌روح نوشته بود ، رفت و برگشت‌های بسیار زیادِ زمانی ، که کمی آدم رو گیج می‌کرد ولی از طرفی هم این حس رو برای آدم تداعی می‌کرد که در کنار خانوم جنیدی نشسته و از زبون خودشون روایت‌ها رو می‌شنوه...دقیقا مثل شنیدن خاطرات از زبون مادر بزرگامون...
در کل یکبار خوندنش رو میشه به همه توصیه کرد
کتاب در برنامه‌ی طاقچه نسخه‌ی الکترونیکی هم داره -از نشر شهید کاظمی- که البته برخی دوستان می‌گفتن غلط‌های نگارشی و ویرایشی داشته که کمی کلافه کننده بوده
.
پ.ن: عکس: مرقد امام خمینی(ره) 
#مگر_چشم_تو_دریاست
#جواد_کلاته_عربی
#نشر_معارف
#کتاب_خوب_معرفی_کنیم
#روزی_۳۴_صفحه_کتاب_بخوانیم
#معرفی_کتاب
        

          از نظر محتوا فوق العاده بود
اما فرم خوبی نداشت. نویسنده میتوانست این ایده ناب را به شکل جذابتری بنویسد.
برای من جمله آخر داستان قله داستان بود. 
        

          محتوا و موضوع کتاب عالی بود 
ولی متاسفانه نویسنده سوژه به این خوبی را سوزانده بود .
زندگی زنی که دیگر اشکی از چشمش نمیجوشد تا برای پسران شهیدش مویه کند .
کاش نویسنده کتاب را  بازنویسی می کرد و حداقل کمی نویسندگی خرج کتاب می کرد تا اثری فاخر شود .
        

          تعداد ستاره هایی که دادم به شیوه نگارش کتاب است نه محتوای آن که هزار ستاره هم برایش کم است.

۲۱۲ صفحه خواندم تا در جمله آخر کتاب فهمیدم چرا اسم کتاب شده: "مگر چشم تو دریاست"

کتاب درباره‌ی خانواده جنیدی است. خانواده‌ای که در آن ۳ شهید داشته و یک جانباز شهید. پدر خانواده آیت‌الله جنیدی امام جمعه رودسر است و کتاب از زبان مادر خانواده روایت می‌شود. 
اتفاقات و مصائب این خانواده آنقدر زیاد است که حتی نثر بد کتاب و شلختگی نویسنده در نوشتن صحبت‌ها، مانع از ادامه دادن کتاب نمی‌شود. اتفاقات زیاد و جذاب و گیراست. شاید اگر کتاب با جزئیات و شرح و بسط کافی نوشته شده بود بیش از ۷۰۰ صفحه می‌شد. 

اما پیشنهاد می‌کنم حتما بخوانید چون خانواده جنیدی که به گفته رهبری پدرشان از اولیاء‌الله هستند و به گفته آیت‌الله بهجت مستجاب الدعوه اند، را نمی‌شود نشناخت. خوشحالم که روز‌های روزه‌داری و شبهای قدرم گره خورد به خواندن این کتاب و شناختن این خانواده بزرگوار.

ای کاش اگر کسی راهی برای دیدار با این مادر بزرگوار و عروسان عزیزشان دارد، بگوید تا با جمعی از دوستان خدمتشان عرض ارادت و تشکری داشته باشیم.



        

          کتاب زندگینامه پدرشوهرم هست  که بعد از جنگ معاون حاج قاسم در  لشگر ۴۱ ثارالله بودن
البته محمد علی رنجبر هستن 
که روی جلد اشتباه علی محمد نوشته شده
سالها قبل از ازدواج ما بر اثر جرحات شیمیایی شهید شدن 
ولی قبل از اون هم شوهر خاله ام بودن 
و این کتاب فقط گوشه ای از زندگی ایشون و صرفا زندگی شخصی شون هست 
و کتابی قطور نانوشته ای از شخصیت کاری و جبهه ای ایشون هست که کاش نوشته بشه روزی 

        

          می خوام هیچی نگم...
فقط اونجایی که گفته بود چون مدتی چادرم رو کنار گذاشته بودم خیلی طعنه می شنیدم و اونجایی که خواب شهید رو با تفکرات مسموم خودشون براشون تعبیر کرده بودن، نتونستم گریه نکنم ...
        

          این کتاب رو همسرم در خواستگاری به من هدیه داد. هدیه معناداری بود :) من هم چند ساعت بعد از اینکه از منزل ما رفته بودن تمومش کردم. در عین شیرینی تلخ بود. درست مثل زندگی!

بر خلاف بعضی کتاب های شهدا که رنگ و بوی عاشقانه صورتی گرفتن، این کتاب انگار یک عشق واقعی واقعی بود. عشقی که با تحمل رنج معنا پیدا می‌کرد و به گفتن عبارات عاشقانه خلاصه نمیشد. صبر فرشته برام عجیب بود و البته وقتی به خودم نگاه می کردم می ترسیدم که من درصد کمی از صبر اون رو دارم؟

کتاب جمع و جوریه، زود تموم میشه، برای ما شاید یک ساعت طول بکشه ولی به اندازه یک عمر حرف داره. به اندازه عمر منوچهر و به اندازه صبر فرشته. درود می‌فرستم به روح پاک شهید مدق و البته صبوری همسرش، که از دامن مادران و همسرانه که شهدا عروج می کنن.
        

          یک عاشقانه آرام
        

          در این کتاب، فرشته ملکی از زندگی بیست‌ساله‌اش با جانباز شیمیایی شهید منوچهر مدق گفته است: از عاشق شدنشان در 21 بهمن 57 تا پرواز منوچهر در 2 آذر 79.
کتاب را تا آخر باید بخوانی تا بفهمی چطور یک زن، بعد از بیست سال، به شوهرش اجازه می‌دهد تا برود.

هفته‌نامه‌ی همشهری جوان، شماره‌ی 17، 17 اردیبهشت 1384.
        

          الان نیم ساعت است که به مانیتور کامپیوتر خیره شدم و سعی می کنم چیزی بنویسم....حرف زیاد برای گفتن دارم ولی...
چند سال پیش یه جفت دوقلو در کلاس داشتیم که چون تازه آن سال وارد مدرسه مان شده بودند و کمی هم با بقیه تفاوت داشتند، با بچه های دیگر زیاد گرم نگرفته بودند...تفاوت زیاد نه...مثلا این که سر کلاس هم چادرشان را بر نمی داشتند. (معلم هایمان مرد بودند.) من چون نیمکت پشتشان می نشستم تا حدودی می شناختمشان. خیلی مودب بودند. همش لبخند می زدند. دوست داشتند به همه احترام بگذارند. چیزایی که در جو مزخرف مدرسه مان خیلی کم بود.
یه روز یکی از دوستان نزدیکم بهم گفت:" می دونی این دو تا فرزند جانبازند؟ لابد خیلی خشکه مقدس و اعصاب خورد کنن!!!!!"
این را تعریف کردم که بگویم از قضاوت های الکی دیگران متنفرم.

در قسمتی از کتاب نوشته بود "توقع داشت روز جانباز از بنیاد یکی زنگ بزند و بگوید یادشان هست" متنفرم از این که محکم نمی توانم بگویم "یادمان هست"...
        

          صدی نود که اگر می‌دانستم داستانی با موضوع داعش قرار است بخوانم، دستم بر برداشتن این کتاب از قفسه کتابخانه نمی‌رفت. تجربه قبلی خواندن «به نام یونس» از مدرسه رمان شهرستان ادب توی ذهنم بود که کتاب را انتخاب کردم. یک درصد هم احتمال نمی‌دادم موضوع داعش باشد. و موضوع من را جذب نمی‌کرد.‌ چون از جنایات داعش، قدری کتاب داستان خوانده‌ام و فیلم دیده‌ام که دیگر تکراری می‌آمد. اما آنچه من را می‌کشاند به خواندن رمان، شخصیت امیرعلی بود. در واقع خود راوی. شخصیتی خاص، اتوکشیده، منظم، بهداشتی، درس‌خوان و خیلی از این صفات بچه‌مثبت‌ها که دقیقاً در جایی گیر می‌افتد که هیچ‌کدام از این صفات معنایی ندارد. پس اول شخصیت امیرعلی و خانواده‌اش من را گرفت، دوم تغییرِ امیرعلی. مگر یک خواننده از داستان چه می‌خواهد؟
در ضمن لحن گه‌گاهی طنز راوی هم نباید از یاد برد.