من هم روی پله­های ابتدایی در ورودی سالن ایستاده بودم. ممو را می­بینم که
توی راه رفتن تعلل می­کند و دودل است. ترس را توی راه رفتنش می­بینم.
آدم وقتی راز ممنوعه دارد از صدای نجوای گنجشک­ها هم می­ترسد، چه
رسد به ضربه­ی مشت. صدای کوبش قلبم را توی گوشم می­شنوم. ممو آن­قدر
فس­فس کنان می­رود که دوباره جیغ خانم با صدای در قاطی می­شود.
مگه مردی؟ در رو شکستن!
ممو راه می­رود و بر می­گردد به عقب و به ساختمان و من نگاه می­کند. یک
قران نذر شاهزاده محمد می­کنم که اتفاقی نیفتد...