کتاب خیلی قشنگیه اما متاسفانه اصلا بهش توجه نشده، این کتاب خیلی خوب تونسته درد جدایی از کسی که سال ها دوسش داشتی رو به تصویر بکشه
        

           برای همسایه‌ها...

کاش هنوز حوالی ایوان رحیم خرکچی درست کنار همان دیوار طبله کرده به نظاره ایستاده بودم. 
و کاش بلور خانم کمی تخمه ژاپنی به من داده بود و یا می‌توانستم برای دلِ زخم خورده‌ی عمو بندر مرحمی باشم.
همسایه‌ها برایم قابل لمس بود با فراز و نشیبش احساسات من هم زیر و رو میشد تک تک جزئیات مرا بیشتر و بیشتر شیفته‌ی همسایه‌ها می‌کرد از سبیل تاب‌دار  پسر خاله رعنا تا چشمان گستاخ لیلا و کله‌ی ناصر ابدی که گوشت اضافه آورده بود. 
تنها کمی پایانش مرا از خروش انداخت.
با همسایه‌ها زیستم، دلم برای تک تکشان تنگ می‌شود...