از ترس یافتن چیزهایی در درون خود که جرات دیدنشان را نداشت، به درون خود نمی‌نگریست.

زندگی از لحظه های کوتاه حال (که انسان توان انجام دادن کاری را ندارد) تشکیل شده است و این تا ابد ادامه دارد. هیچ بعدی وجود ندارد، چون بعد هم نوعی لحظه‌ی حال است، بدون توان انجام دادن کار مورد علاقه.

روزی، زندگیِ واقعی شروع خواهد شد. تنها چیزی که مسلم است، همین است. به زودی، وقتِ کافی برای هرچیزی خواهد داشت...

از نگاه او،افزایش نارضایتی به سبب افزایش انتظارات، اصلی روانشناختی بود. آدم وقتی چیزی را که ندارد به دست می آورد، لحظه ای کوتاه راضی می‌شود، اما خود را به سرعت با وضعیت جدید تطبیق می‌دهد و آن را وضع عادی تصور می‌کند و حداقل سطح زندگی می‌داندش. به این شکل انتظارات افزایش می‌یابد و به امکانات بیشتری نیاز است تا رضایت به دست آید. آب لوله کشی، غذای مفید به اندازه‌ی کافی، اتومبیل و مسکن بزرگتر دیگر کافی نیستند. باید اصلاحات بزرگتر و بیشتری صورت گیرد تا احساس رضایت به میزان پیشین باشد. باید دز را بالاتر برد و دفعات آن را بیشتر‌ کرد.