با عبادت، با عمل، با حرف، آدم‌ها مشخص نمی‌شوند و اندازه‌هاشان نمودار نمی‌گردد، آنچه نهفته هارا مشخص می‌کند و حالت ‌ها و آدم‌ها را از یکدیگر جدا می‌سازد، بلاء است و این بلاء، صنعت خدا و کار اوست. که می‌فرماید: واصطنعتک لنفسی؛ تو را برای خودم ساختم.

. در نهایت یکی از آنان گفت: « به اشتر بگو بازگردد وگرنه تو را می‌کشیم و یا دست بسته تسلیم شامیانت می‌کنیم.» این کلام همانند تیری زهرآگین به قلب امام نشست و پاره‌پاره‌اش ساخت. چه فرقی می‌کرد، او هم اکنون هم کشته جهل و اسیر ظاهر پرستی شده بود. پس از اندکی سربلند کرد و شمشیرهای برهنه‌ای را دید که چون موج، به نشان تهدید به سویش تکان می‌خورد.