یکی از مسائلی که باعث می شود ایمانم به غیب محکم تر شود، روبه رو شدن با کتاب های خاصی در لحظات خاص تری از زندگی است...انگار باید آن کتاب را در آن لحظه پیدا کنم تا پاسخ گوی چیزی باشد...اصلا انگار آن کتاب من را پیدا می کند.
البته این کتاب های خاص خودشان را با واسطه هایی به من رسانند. واسطه هایی مانند یک کلاس کسل کننده ی ادبیات که آدم را به سمت خواندن یک ای بوک خاک خورده در گوشی همراه می کشاند. و آن وقت با خواندن تنها چند صفحه از آن ای بوک خاک خورده می فهمی که خودش است...این همان چیزیست که باید بخوانم. و بعد در اولین فرصت آن کتاب را می خری ولی روز ها فقط نگاهش می کنی...تا شیرینی انتظار را لمس کنی...و بالاخره شروع به خواندنش می کنی.

بهترین عبارتی که می توانم درباره ی یک عاشقانه به کار ببرم فقط این است که خیلی فهمیدمش.
نمی دانم اگر در شرایط دیگری این کتاب را می خواندم هم همین قدر می فهمیدمش یا نه...فقط خیلی مناسب بود.
بعضی کتاب ها برایم یک "اتفاق" اند...دیدم را به زندگی تغییر می دهند...یک نگاه جدید به من می دهند...ولی یک عاشقانه این طور نبود...خیلی از جملاتش انگار حرف هایی بودند که مدت ها بود می خواستم بزنم...حرف های دل بودند انگار...و در عین حال یک سری جملاتش با پیش فرض های من خیلی متفاوت بودند ولی نمی دانم چگونه این قدر فهمیدمش...

"به باور داشتن عادت نمی کنم..."
          

            بسم الله الرحمن الرحیم 
اگر عشق نبود کل عالم و کل هستی می شدند دستگاه‌ها و چرخدنده هایی که مدام به هم می‌خورند و جیر جیر می‌کنند.عشق روغن و روغن کاری عالم است. هرچند که اگر عشق نبود هیچ چیزی وجود نداشت و اگر عشق نبود هیچ چیزی ثمر نداشت و هیچ غنچه ایی شکفته نمی شد.
افسوس که ما عشق را دستمالی و دم دستی کرده ایم و نام هر هوسی را عشق گذاشته ایم.در حالیکه ممکن است حتی یکبار در زندگی عاشق نشده باشیم. راستی چه غم انگیز ،زندگی تمام شود بی آنکه حتی لحظه ایی عاشق نبوده باشی؟؟؟
عاشقانه ی آرام در مه رفته و نرفته ی گیل مرد کوچک اندام ریز نقش را بخوانید...
آخ که چقدر خوب است آدم ها عشق بلد باشند و جفا نه...


          

            بسم الله الرحمن الرحیم
شاید اگر این کتاب و کتاب تولد در توکیو را قبل از ازدواج می‌خواندم طور دیگری زندگی میکردم.همه ی آدم های این کتاب کلی درس دارند و کلی کتابند.


          

            بسم الله الرحمن الرحیم 
کتاب خوبی برای یادگرفتن نامه نگاری است بعلاوه اینکه زندگینامه ی خودش و داستان را در قالب نامه روایت می‌کند.
خیلی راحت و بدون تکلف.
          

            "تولد در توکیو" داستان آدم هاییه که به جای تکرار کردن فکر میکنن. اون درصد کمی که میپرسن "چرا؟". اون هایی که ارزش فرصت های زندگیشون رو میفهمن و با تمام توان سعی میکنن قدرش رو بدونن.
این کتاب نقل دختری ژاپنیه که از خودش می پرسه: من چرا دارم زندگی میکنم؟ دارم کجا میرم؟ معنای این زندگی چیه؟ 
همین سوال اون رو به جستجو وا میداره تا ببینه حقیقت این عالم چیه. توی این جستجو میرسه به دین اسلام و...
.
برای کسی مثل من که جواب این مدل سوال هام رو تو اسلام پیدا کردم، خوندن چنین کتابی خیلی جذاب بود. اینکه ببینی راهی که رفتی رو کسی رفته که هیچ علقه و ارتباطی به این راه نداشته پات رو تو رفتن محکم تر میکنه.
          

            بسم الله الرحمن الرحیم
زندگینامه ی جالبی بود. 
یک سوال دارم من در کجا و کی متولد خواهم شد؟

          

            چندسال پیش که تهران تو یه مرکزی فعالیت داشتم‌
داستان شهید محمد معماریان رو تو یه مجله خوندم خیلی هم اتفاقی...‌
اون لحظه مو به تنم سیخ شد‌
برگه رو از  تو مجله جدا کردم
و نصب کردم به تابلو اعلانات اون‌مرکز

بعدش دوستان فرهنگی فعال اونجا پرسون پرسون اومدن سراغم که شما این برگه رو نصب کردی؟‌
جواب دادم: بله‌
رفتن سراغ مادر شهید و  سال ۹۰ یا ۹۱ بود 
تو همون مرکز یادواره شهدای قم برگزار شد.
از مادر شهید معماریان هم دعوت به عمل اومد و
توفیق دیدار از نزدیک با مادر شهید هم نصیب ما.

مادر داستان رو تعریف می کرد اما پرصلابت
ما اشک می ریختیم و اون ایستاده بدون لرزش تو صداش
چون به محمدآقا قول داده بود هیچ وقت تو انظار براش گریه نکنه ...

به جرات میگم اگه حرفای مادر شهید رو تو اون مراسم از زبان خودش نمی شنیدم داستان کتاب رو باور نمی کردم...‌‌
اونجا بود که این سوال تو ذهنم حک شد چرا از این داستان یه کتاب نمی نویسن
من برای شهید محمد معماریان، برای طهارت روحش، برای آقایی اش و این که نداریمش گریه کردم‌
من برای دلتنگی های مادرش گریه کردم...‌
‌
کتاب رو بخوانید
حکم جلای روح داره
سطح زنگ زده ی دل رو صفا میده‌
و البته مراقبه بعدی هم لازمه

و تا ابد سلام بر شهدا و مادران چشم انتظارشان...
          

            الله الرحمن الرحیم 
بااینکه خودم همدانی هستم هیچ وقت نمی‌دانستم همدان اینچنین آدم های نازنینی داشته و دارد.آقای حاجی بابایی عزیز به خودم بالیدم برای شما.
اولش خیلی راغب به خواندنش نبودم نه در لیست کتاب‌هایم بود و نه می شناختمش ظاهرا همینطوری بدستم رسیده بود.
اما برعکس  جذاب و خواندنی بود.کتابی که نه تنهااز دستت نمی افتد بلکه می شود ورد زبان چند روزه ات.
خوشحالم که چند روز از زندگی ام عطر شما را گرفت.