در کتاب صبح شام بحران سوریه را از دریچه‌ی نگاه یک دیپلمات می‌بینیم. کتاب سه بخش دارد. در بخش اول به وقایع سوریه می‌پردازد؛ منشا ایجاد بحران در سوریه را بیان می‌کند و تصویری از کشورهای منطقه، نظام سیاسی‌ و موضعشان در برابر سوریه را ترسیم می‌کند، هم‌چنین به تلاش‌های دیپلماتیک ایران در جهت حل بحران سوریه می‌پردازد.
بخش دوم از میان دست‌نوشته‌ها و یادداشت‌های شهید امیرعبداللهیان انتخاب شده و بخش سوم به نقش سردار سلیمانی در سوریه اختصاص دارد.

کتاب یک روایت بهم پیوسته نیست. هر بخش به عنوان‌های کوچک‌تر تقسیم شده و مطالب ذیل هر عنوان بیان شده‌است. بخش دوم آن لحن کاملا رسمی دارد، شبیه گزارش‌ها یا بیانیه‌های دیپلماتیک. 
اگر به موضوعات سیاسی و منطقه‌ای علاقه دارید این کتاب آشنایی خوبی به شما می‌دهد؛ اما اگر دنبال کتابی هستید شبیه معمول کتاب‌های خاطرات احتمالا قسمت‌هایی از آن برایتان خسته کننده باشد.
      

        هرچند که آن را از شاهکارهای رمان می‌دانند اما نتوانستم به اندازه یک شاهکار دوستش داشته باشم.
اگر برای یاد گرفتن نمیخواندم بعد از خواندن یک سوم  کتاب آن را رها می‌کردم اما ادامه دادم و خیلی دیر به ماجراهایی رسیدم که دوست داشتم بدانم بعد از آن چه می‌شود.
شخصیت پردازی ها آموزنده بود اما فضاسازی آن قدر زیاد بود که در مواردی خسته کننده می‌شد.
درست است که آن را از نمونه‌های چرخش زاویه دید میدانند اما نفهمیدم این تغییر زاویه دید چه علتی داشت و چرا نویسنده با همان زاویه دیدی که میانه و انتهای داستان را پیش برده، آن را شروع نکرده است.
در آخر این که نمی‌دانم ترجمه چه مقدار بین من و مادام بوآری فاصله انداخته بود البته من ترجمه دیگری از آن را خواندم.
      

        در این کتاب نویسنده به شهرهایی سفر کرده که جلال آل احمد برای آن‌ها تک نگاری نوشته است.
متن کتاب روان بود. قسمت هایی که از خلق و خوی جلال،نوع ارتباطش با مردم و ماجراهای زندگی‌اش نوشته شده بود را بیشتر دوست داشتم.
نویسنده در سفر به شهرها با دیدن رفتار بخشی از مردم نتیجه گیری هایی کرده بود که نمی‌دانم تا چه اندازه عمومیت دارد، اما خواندن درباره‌ی شهرها و اهالی شان از زاویه نگاه نویسنده برایم جالب بود.

در آخر، نقدم به کتاب بابت  پایان‌بندی ناگهانی‌اش  بود. به گمانم می‌توانست شیب ملایم تری داشته باشد.