خانم کایو، بیوه زن طبقه‌ی پنجم. نزدیک شصت سال دارد. خود او سی و سه ساله و پسرکش هشت نه ساله بود که پدر مرد. از آن زمان، آن دو بی‌‌آن که از هم جدا شوند با یکدیگر زندگی کرده‌اند. طی ده سال، به گمانم، یک روز به تمامی برایشان نگذشت که زیر یک سقف نبوده باشند. پنداری، زن و شوهری پیر. زیرا، اگر چه پسر خانم کایو، هکتور، به چهل سالگی هم نرسیده است، از هم اکنون سر و روی یک کارمند بازنشسته دارد. «زندگیش پیش از آن که آغاز شده باشد به پایان رسیده است.» او از سرنوشت خود گله‌ای ندارد. نمی‌خواهد سرنوشت دیگر داشته باشد.

لطیفه‌ای است انسانی؛ قلبی که دوست می‌دارد برای آن ساخته شده است که از آن سو‌هٔ استفاده کنند...

-هیچ تاسفی نداری؟ -هیچ - نه آنچه کرده‌ای و نه آنچه نکرده‌ای؟ -هیچ. ای جان فریبکار! تو در کمین افسوس من بودی! زحمت بیهوده‌ای به خود داده‌ای! من همه چیز را می‌پذیرم، همه آنچه داشته‌ام، و همه آنچه نداشته‌ام، همگی نصیبم، از عاقلانه و دیوانه‌وار. همه حقیقی بود، خواه عاقلانه و خواه دیوانه‌وار. آدمی اشتباه می‌کند، این قاعده‌ی زندگی است... ولی دوست داشتن هرگز یکسره اشتباه نیست... با آن که سال عمرم بالا می‌رود، قلبی بی‌چین و چروک دارم... و قلبم با همه رنجی که برده است، خوشبخت است که دوست داشته است...