کاش با ظرف متلاشیِ سکوت، این ظرف نیازمند حرف های خوب را پر نمی کردیم و درد دل های آرامی بخش را به درد گلویی سوزنده تغییر نمی‌دادیم. سکوت، گاه بدترین جانشین است: رذل ترین. من می‌دانم. آن معلّمان اخلاق و ادب که انسان را با احکام کلّی به سکوت دعوت کرده اند، این مسألهٔ بسیار ساده را نفهمیده اند که بیان همین حکم، خود، نافی نظر آنهاست، چرا که اگر سکوت، ضرورتی همیشگی‌ست، همین سخن را هم ایشان نمی‌بایست بر زبان بیاورند یا بنویسند.

خواهر خوب من، کعبه! پالاز، یک نکتهٔ بسیار ابتدایی امّا اساسی را اداراک نمی‌کند؛ یعنی نمی‌خواهد بکند: تفاوت میان جنگ تدافعی، و تجاوز را. جنگ تدافعی عملی‌ست که ما در مقابل دشمنان خود که بی‌رحمانه بر ما هجوم می‌آورند، انجام می‌دهیم؛ تجاوز، عملی‌ست که دشمنان ما که بی‌رحمانه بر ما هجوم آورده اند انجام می‌دهند؛ و بین این دو حرکت، جز در بخش هایی از صورت، هیچ شباهتی وجود ندارد. جنگ، دفاع از حریم است؛ تجاوز، در هم کوبیدن حریم. جنگ از قصد تقرّب به آزادی منشأ می‌گیرد؛ تجاوز از قصد به محدود کردن آزادی. آن‌چه نفرت انگیز است، تجاوز است نه جنگ غیرتمندانهٔ دلاورانهٔ تدافعی؛ و از جنگ های تدافعی هنوز هم، گریزی نیست مگر آن که به تسلیم و نامردی و فرزند کُشی و ناموس فروشی رضا بدهیم؛ به بَرده ماندن بچه هایمان..