بریده‌ای از کتاب آتش بدون دود: حرکت از نو اثر نادر ابراهیمی

کاش با ظرف متلاشیِ سکوت، این ظرف نیازمند حرف های خوب را پر نمی کردیم و درد دل های آرامی بخش را به درد گلویی سوزنده تغییر نمی‌دادیم. سکوت، گاه بدترین جانشین است: رذل ترین. من می‌دانم. آن معلّمان اخلاق و ادب که انسان را با احکام کلّی به سکوت دعوت کرده اند، این مسألهٔ بسیار ساده را نفهمیده اند که بیان همین حکم، خود، نافی نظر آنهاست، چرا که اگر سکوت، ضرورتی همیشگی‌ست، همین سخن را هم ایشان نمی‌بایست بر زبان بیاورند یا بنویسند.