داستان در مورد مردی است که به دلیلی به شهر دوران کودکی و نوجوانی اش برگشته و در اونجا با خاطرات گذشته اش روبرو می شه، در واقع بخشی از خاطرات هفت سالگی اش رو که فراموش کرده به یاد می آره. خوب چون در بخش عمده کتاب، با یک پسربچه هفت ساله همراه هستیم، اول به ذهن می رسه که با یک رمان کودک روبرو هستیم،ولی خوب، اینطور نیست، در بهترین حالت رمان نوجوان هست. داستان پر از شگفتی و نگاه کودکانه یک پسربچه هفت ساله است. این داستان، یک داستان فانتزیه پ طبیعتا در اون با موجودات تخیلی روبرو می شیم. اتفاقات عجیب داستان، برخوردهای انسانی غریب اما واقعی، توصیفات جذاب، کتاب رو پرکشش کرده. تجربه جذاب و جدیدی برای من بود. با نثر و داستانی پر از شگفتی روبرو شدم. ترجمه هم در نوع خودش خوب و روان بود. اگر رمان خوان هستین، این کتاب رو توصیه می کنم. مطمئنم می دم بعد از خواندش، حس «تجربه‌ای جدید» رو داشته باشین.
          

            «بی‌کتابی»
محمدرضا شرفی خبوشان را اصلا نمی‌شناختم و این کتابش به راستی شگفت‌زده‌ام کرد. نویسنده به بهانه نقل ماجرای یک دلال کتاب و عوالمش در نسخ خطی، صحنه‌هایی از تاریخ مشروطه، از ترور ناصرالدین‌شاه تا به توپ بستن مجلس، را به تصویر می‌کشد و در این میانه، تکه‌هایی از متن‌های کهن متخلف که همگی به 
یک اسطوره خاص و البته جذاب پرداخته‌اند  هم خوانده می‌شود و حتی «بی‌کتابی» را به اثری نیمه پژوهشی هم بدل کرده است.

زبان داستان بسیار روان و در عین حال منتقل کننده لحن و حس نثر قاجاری (و نه عین آن نثر) است اگرچه در برخی صحنه‌ها گاه عینا جملات منابع قدیمی‌تر (همچون تاریخ مشروطه کسروی) را در متن آورده است.
شخصیت‌پردازی‌ها قدرتمند و داستان کتاب پرکشش است اما چون خط داستانی بهانه‌ای بوده برای روایت وقایع آن دوره و برساختن جهان مد نظر نویسنده و غوطه خوردن در آن، گاه نثر بی‌اندازه کند می‌شود که اگر خواننده دل‌بسته آن عوالم نباشد حتما سطرهایی را رد خواهد کرد و صفحاتی را ورق خواهد زد. اما برای خواننده‌ی کتاب‌باز و دل‌داده به عوالم نسخ خطی،  اسطوره‌ها و متون کهن،  جزییات هنر قاجاری، و درگیر وقایع مشروطه و به توپ بستن مجلس، همین‌ها نقطه قوت کتاب است و می‌توان حتی بعدتر بار دیگر بازگشت و در این صفحات دقایقی را آرامید و به تماشا نشست.
قطعا کتاب‌های بعدی چنین نویسنده توانمندی را باید به انتظار نشست و امید هم داشت که این قلم به اصول کارگاهی داستان‌نویسی مسلط‌تر شود و کتاب‌های بعدی به همین جذابی و بیشتر اما خوش‌خوان‌تر شود.
          

            تقسیم کشور به چهار کوست زیر نظر چهار پادگوسپ و یک سپهبد یکی از اصلاحاتیه که به خسرو انوشیروان نسبت داده میشه.
گیزلن در این کتاب به شواهد مهرشناختی این چهار سپهبد می‌پردازه و توضیح میده که حدود اختیار این سپهبدان کجا بوده، از چه زمان چنین منصبی وجود داشته و آیا به راستی این انوشیروان بوده که منصب ایران‌سپهبد رو حذف و اون رو بین چهار سپهبد تقسیم کرده یا نه.
کتاب بسیار خوبیه با یک ترجمه‌ی عالی از دکتر نصراله‌زاده!