ششصد صفحه زندگی سخت. 
خلوتی گیرم اومد و در کم‌تر از ۲۴ ساعت و در چهار نشست خوندمش (به‌نظر می‌آد رکورد خودم رو شکستم). می‌تونم بگم مطالعهٔ این کتابْ تجربه‌ای هم‌سنگ با خوندنِ دن‌کیشوت بهم اضافه کرد، البته در دنیایی بسیار متفاوت. مارک تواین در عین‌حال که با موقعیت‌های خنده‌دار و شرح ماجراهای درازدامنش مجبورت می‌کنه که بدون وقفه همراهی‌ش کنی، با توصیفات شگفت‌انگیز و بی‌نظیرش سال‌ها قبل از پیدایش سینما، طوری جغرافیا و پوشش گیاهی و گونه‌های جانوری و رسوم و مذاهب و باورهای غرب وحشی رو ترسیم می‌کنه که حتی فیلم‌های جان فورد و هاوارد هاکس هم به گَرد پاش نمی‌رسن.
 درود بر روحِ پُرفتوحِ مارک تواین.
      

        ساعت چهار صبح. نمی‌توانی کتاب را زمین بگذاری حتی اگر لازم باشد بخوابی. دفتر هفتمِ رمان را خوانده‌ای و می‌لرزی. هوای شب پاییز کرمانشاه سرد است. هوای برلین سرد است. قسم می‌خوری که سال‌هاست چنین حسی از کتابی نگرفته‌ای. شگفت‌زده می‌شوی، گرچه براعت استهلال شاهنامه‌وارِ هر فصل را از نظر گذرانده‌ای. می‌دانی چه می‌شود و باز هم نمی‌دانی. تا امشب دیوانه‌ای افسارگسیخته‌تر از آلفرد دوبلین ندیده‌ای، با این‌که ساکنِ دیوانه‌خانه‌ای.