خوشم نیومد داستانش اصلا جذب مخاطب نداره و کشداره
      

        سرو غمگین از اون داستان‌ هایی بود که با هر صفحه‌ بیشتر غرق شدم. حس و فضای مرموز داستان باعث شد زمان از دستم در بره. پایانش هم مثل همیشه غافلگیرکننده بود، هم تلخ، هم زیبا... واقعاً حس کردم کنار شخصیت‌ها زندگی می‌کنم. برای من یکی از بهترین تجربه‌های مطالعه‌ی آثار آگاتا کریستی بود✨
      

        اصلا پیشنهاد نمیکنم خیلی زرده :)
      

        آدم ها فکر میکنن برای کارهایی که دوست دارن همیشه وقت دارن و لذت داشته هاشون رو نمیبرن، حتی حرف هاشون رو هم به هم نمیگن و صبر میکنن. اما من فهمیدم که ما آدم ها واقعاً وقتی برای منتظر شدن و تلف کردن نداریم. اگر دنبال چیزهایی که دوست داریم نریم، چیزی جز حسرت برامون نمی‌مونه.
      

        ی داستان  پر از تلخی و شیرینی درست مثل زندگی، ساده و عمیق...با دیالوگ های موندگار :)