بزرگی گفته است که ساعدی از هیچ داستان می‌سازد!
حقا که حرف دقیق و در خور تحسینی است هم برای گوینده و هم برای ساعدی
عزاداران بیل آکنده از داستان‌هایی است در شرح زندگی دهقانی با قهرمانانی از مردم، خوبی‌ها و بدی‌هاشان، بلندطبعی‌ها و محبت‌شان، حسادت‌ و دشمنی‌شان.
بیل روستایی است که بی‌نام ارباب و اشاره‌ای به او، تصویر زندگی دهقانان این خاک را در آیینه زندگی و حکومت فئودالی نمایش می‌دهد.
محنت، تنگدستی، بی‌کسی، حیرانی، جنون و اضطرار، سکون و اقتدار، همبستگی و وارستگی عناصر اصلی روستایی به بزرگی ایران است که نویسنده آن را در قاب کوچکی به نام بیل خلاصه آورده است.
شخصیت پردازی‌ها ساده است و کوتاه، مثل فکر و عمل و حیات همان دهقانان
از آدم‌های چندوجهی و پیچیده خبری نیست همان‌گونه که در واقعیت نیست.
چند شخصیت در ذهن می‌ماند بعد از خواندن داستان؛ مش اسلام، کد خدا، عباس و مو سرخه و پسر مشدی صفر....
        

          یکبار از کسی شنیدم« این ما نیستیم که کتاب ها را انتخاب میکنیم، این کتاب ها هستند که ما را پیدا میکنند» 
داستان من و این کتاب همین بود. خودش من را پیدا کرد و بعد همه چیز برایم جانی تازه گرفتند. 
از زمانی که هنوز وارد دنیای حروف نوشتنی نشده بودم، از «نامه» به عنوان رسانه ای برای تمام احساساتم، افکارم و اطلاع رسانی هایم به افراد دیگر استفاده میکردم. کمی بعدش که خواندن، و نوشتن را یاد گرفتم و با کلمات بیش از همیشه اُنس گرفتم دیگر نامه نویسی هایم بیشتر شدند و برای همه نامه مینوشتم. انواع مختلفی از نامه را اختراع کرده بودم و با دوستانم نامه بازی میکردیم. کم کم که بزرگتر شدم، برای هر پیامی که به زبان آوردنش برایم سخت بود سراغ دوست قدیمی، نامه میرفتم و کلماتی که در وجودم انباشته شده بودند را به درون کاغذ منتقل میکردم. «نامه نویسی» را دوست داشتم، و عاشق زمان هایی بودم که از کسی نامه ای میگرفتم. بخاطر عشق و علاقه ام به نامه نویسی، با تمام وجودم عاشق کتاب های نامه ای بودم و هنوز هم هستم.( مدتی بعد از آن که بابالنگ‌ دراز را خواندم، جودی شدم. از تمام اتفاقات روزم برای بابالنگ دراز می نوشتم و پایان نامه هایم از همان کلمات زیبای جودی استفاده می کردم. بابالنگ دراز و جودی، برای من تنها شخصیت های یک کتاب نیستند، من با هر دوی این ها زندگی کرده ام. برای بابالنگ دراز از تمام اتفاقاتم نوشتم و خیلی وقت ها تصور کرده ام نامه هایم را میخواند.) 
بعد از مقدمه ای طولانی، میخواهم بگویم من با تمام وجود عاشق این کتاب شدم. میخواهم بگویم مدت ها بود هیچ کتابی اندازه ۵ ستاره برایم قابل قبول نبود، اما این کتاب...! 
«همیشه برایت مینویسم» واقعی است، و همین واقعی بودنش، باعث میشود تو، تک به تک احساسات دو شخصیت اصلی کتاب، کیتلین و مارتین را  با وجود تفاوت فرهنگ، درک کنی. 
کیتلین یک دختر نوجوان آمریکایی، با همان دغدغه ها و مسائل نوجوانانه است. دنیای کیتلین، تنها به اندازه دوستی هایش، لباس های مد روز و همین دغدغه های روزمره ختم میشود. اما همه چیز( به معنای واقعی کلمه، همه چیز! ) با یک تکلیف مدرسه تغییر میکند. کیتلین برای تکلیف مدرسه که نامه نگاری با  یک فرد از کشوری دیگر است، با مارتین آشنا میشود. مارتین هم یک نوجوان است، اما یک نوجوان سیاه پوست اهل زیمبابوه. کیتلین و مارتین از روز های نوجوانی شان که نامه نگاری را شروع میکنند تا شش سال بعد که چالش هایشان بزرگتر و شناخت شان از شرایط هم بیشتر شده بود ادامه میدهند. «نامه» یک پیام مشابه را از قاره ای به قاره ای دیگر منتقل میکرد، اما نوع این پیام ها با هم تفاوت داشت. دغدغه های کیتلین، در مقایسه با دغدغه های مارتین، فرهنگ زندگی شان، اتفاقات روزمره، و... 
این کتاب، تا مقدار زیادی می تواند قدرت کلمه، و کلمات را نشان بدهد، که با وجود فاصله زیاد، می تواند چه حجمی از احساسات و اخبار را منتقل کند و رابطه ای عمیق بسازد. 
برای کسانی که عاشق کلمات اند، و از خواندن فرهنگ های متفاوت دو قاره لذت میبرند. برای آن ها که شوق دریافت نامه همیشه برایشان لذت بخش بوده و معنای صبر کردن برای جواب نامه را میفهمد. برای تمام کسانی که روزگاری نامه مینوشتند و از خواندن نامه هایی که زندگی دو نفر را تحت تأثیر قرار داده، و نجات داده است، لذت میبرند!